Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Sałek po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. M. na postanowienie Ministra Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej z [...] października 2018 r. nr [...] w przedmiocie wstrzymania wykonania decyzji postanawia: odrzucić skargę
J. M. (dalej "Skarżący) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej "WSA") skargę na postanowienie Ministra Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej (dalej "Minister"), którym wstrzymano wykonanie decyzji Ministra z [...] września 2018 r.
Za podstawę skarżonego postanowienia Minister wskazał art. 61 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. 2018 r., poz. 1302), dalej "p.p.s.a.".
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Każde merytoryczne rozpatrzenie skargi poprzedzone jest w postępowaniu przed sądem administracyjnym badaniem dopuszczalności jej wniesienia. Skarga jest dopuszczalna, gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu administracyjnego i skargę wniesie uprawniony podmiot oraz gdy skarga spełnia wymogi formalne i została złożona w przewidzianym w prawie trybie i terminie. Stwierdzenie braku którejkolwiek z wymienionych przesłanek uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu, co w konsekwencji prowadzi do jej odrzucenia.
Przedmiotem badanej skargi uczyniono postanowienie wstrzymujące w oparciu o art. 61 § 2 pkt 1 p.p.s.a. wykonanie decyzji Ministra. Sąd w pierwszym rzędzie musi zatem ustalić czy ów przedmiot - postanowienie, wpisuje się w zakres jego kognicji, ściśle określony w art. 3 p.p.s.a.
Stosownie do art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a., z uwagi na przedmiot skarżenia, kontrola sądów administracyjnych obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty.
Z powyższego wynika, że wolą ustawodawcy kognicji sądów administracyjnych zostały poddane wyłącznie postanowienia, na które służy zażalenie, kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty.
Zgodnie z treścią art. 61 § 2 pkt 1 p.p.s.a., w razie wniesienia skargi na decyzję lub postanowienie - organ, który wydał decyzję lub postanowienie, może wstrzymać, z urzędu lub na wniosek skarżącego, ich wykonanie w całości lub w części, chyba że zachodzą przesłanki, od których w postępowaniu administracyjnym uzależnione jest nadanie decyzji lub postanowieniu rygoru natychmiastowej wykonalności albo, gdy ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Przepis ten stanowi zatem podstawę wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji lub postanowienia przez organ administracji już po zakończeniu postępowania administracyjnego, a zapadłe na jego podstawie postanowienie ma charakter incydentalny, gdyż dotyczy kwestii wpadkowej, powstałej w toku postępowania sądowoadministracyjnego.
Mając na uwadze przywołane normy Sąd stwierdza, że Skarżący nie mógł skutecznie zaskarżyć wstrzymania wykonania decyzji Ministra, gdyż postanowienia tego nie można zaliczyć do żadnej z ww. kategorii postanowień, tj. nie służy na nie zażalenie (o czym Minister pouczył), nie kończący ono postępowania w sprawie, jak i nie jest to postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty (postępowanie w sprawie zostało bowiem zakończone, rozstrzygającą co do istoty, decyzją Ministra, której wykonanie wstrzymano). Wymaga w tym miejscu zaznaczenia, że co prawda art. 194 § 1 pkt 2 p.p.s.a. przewiduje możliwość zażalenia postanowienia wydanego w trybie art. 61 p.p.s.a., niemniej jednak przepis ten odnosi się wyłącznie do postanowień wydanych przez sądy administracyjne, w żadnym razie nie do postanowień wydanych przez organy.
Dodatkowo w ocenie Sądu, za niezaskarżalnością kwestionowanego w przedmiotowej sprawie postanowienia przemawia treść art. 61 § 3 zdanie 2 p.p.s.a., który przyznaje stronie niezadowolonej z rozstrzygnięcia organu prawo do wystąpienia do sądu z wnioskiem o odmienne rozstrzygnięcie kwestii wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia. W tym zakresie wymaga podkreślenia, że postanowienie w sprawie wstrzymania aktu lub czynności wydane na podstawie § 2 i 3 art. 61 p.p.s.a., sąd może zmienić lub uchylić w każdym czasie w przypadku zmiany okoliczności (art. 61 § 4 p.p.s.a.). Zauważyć należy, że Skarżący z prawa tego nie skorzystał mimo, że decyzja Ministra została zaskarżona do Sądu przez P. z siedzibą w G. (sprawa VI SA/Wa 2255/18), a Skarżący w tej sprawie jest uczestnikiem postępowania.
W tej sytuacji skarga podlega odrzuceniu, gdyż, jak to zostało wykazane, postanowienie będące jej przedmiotem nie należy do kognicji sądów administracyjnych. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że wniesiona w przedmiotowej sprawie skarga jest niedopuszczalna, i jako taka podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a., o czym orzeczono w sentencji postanowienia.