Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka - Klimas po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. K. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie wydania certyfikatu księgowego uprawniającego do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych postanawia: odrzucić skargę
Pismem z dnia 11 maja 2012 r. T. K. złożył do tutejszego Sądu skargę na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] marca 2012 r., w przedmiocie wydania certyfikatu księgowego uprawniającego do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. Interes prawny do wniesienia skargi wywiódł ze swej wiedzy na temat posiadanej przez A. K. praktyki w księgowości oraz wiedzy co do nieprawidłowości w przeprowadzonym postępowaniu, zakończonym wydaniem zaskarżonej decyzji. Nadto wskazał, iż istnieje związek pomiędzy wadliwością powyższego rozstrzygnięcia, a jego interesem prawnym, opartym w jego ocenie na ochronie zawodu doradcy podatkowego, wynikającej z art. 3 ustawy o doradztwie podatkowym.
W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej odrzucenie z uwagi na brak interesu prawnego po stronie skarżącego do wniesienia skargi, ewentualnie o oddalenie skargi jako bezzasadnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
W świetle regulacji art. 50 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej p.p.s.a.), uprawnionym do wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym, jak również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.
Wskazać należy, że po wniesieniu skargi, sąd z urzędu bada w pierwszej kolejności dopuszczalność skargi, ustalając, czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, wymienionych enumeratywnie w art. 58 § 1 p.p.s.a. W szczególności sąd bada, czy skargę wniósł podmiot określony w art. 50 § 1 i § 2 p.p.s.a.
Skarżący, o którym mowa w pierwszym zdaniu art. 50 § 1 p.p.s.a., musi mieć w złożeniu skargi interes prawny rozumiany jako istnienie związku między sferą jego indywidualnych praw i obowiązków, a zaskarżonym aktem lub czynnością. Skarga może bowiem dotyczyć tylko jego "własnej sprawy administracyjnej", rozumianej jako przewidziana w przepisach prawa administracyjnego możliwość konkretyzacji uprawnień i obowiązków stron stosunku administracyjnego, którymi są organ administracji publicznej i indywidualny podmiot nie podporządkowany organizacyjnie temu organowi (vide: postanowienie NSA z 27 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 2500/10, LEX nr 742360). W związku z powyższym, legitymacja skargowa podmiotu wnoszącego skargę we własnym interesie prawnym musi zawierać w sobie dwa elementy. Po pierwsze, skarżący musi mieć interes prawny w przeprowadzeniu sądowej kontroli zgodności z prawem aktu lub czynności, oparty na normach administracyjnego prawa materialnego lub procesowego, kształtujących istotę sprawy administracyjnej, w której skarga jest wnoszona i które pozwolą sądowi ocenić, czy skarga została wniesiona we własnej sprawie. Po drugie, skarżący musi mieć interes prawny w doprowadzeniu zaskarżonego aktu lub czynności do stanu zgodnego z prawem (vide: T. Woś, H. Knysiak - Molczyk, M. Romańska. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis Warszawa 2005 r., str. 212 i nast.). Od tak pojmowanego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, tj. sytuację, w której dany podmiot jest wprawdzie bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa, mającymi stanowić podstawę skierowanego żądania w zakresie podjęcia stosownych czynności organu administracji (vide; wyrok NSA z 27 września 1999 r., sygn. akt IV SA 1285/98;LEX 47898).