Starszy referendarz sądowy Anna Nasiłowska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi S. S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia grzywny p o s t a n a w i a: - odmówić przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie
W złożonym na urzędowym formularzu (PPF) wniosku o przyznanie prawa pomocy S. S. (dalej: "Skarżący" lub "Strona") wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych.
Z oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wynika, że Skarżący prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe. Podstawą jego utrzymania jest świadczenie emerytalne w wysokości 1.650 zł. Do stałych miesięcznych wydatków Skarżący zaliczył: opłaty za media (240 zł), mieszkanie (260 zł), lekarstwa (400 zł). Wykazał majątek w postaci mieszkania o wartości 80.000 zł, garażu i samochodu o wartości około 4.000 zł. Skarżący posiada również oszczędności w kwocie 8.000 zł
Mając na względzie powyższe zważono, co następuje.
Wniosek Strony o zwolnienie od kosztów sądowych nie zasługuje na uwzględnienie.
Zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest - stosownie do treści przepisu art. 199 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a." - ponoszenie przez stronę kosztów postępowania związanych ze swym udziałem w sprawie. Prawo pomocy stanowi wyjątek od tej zasady i może zostać przyznane osobie fizycznej w zakresie częściowym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).
Ocena zasadności wniosku o prawo pomocy polega na dokonaniu porównania wysokości obciążeń finansowych w postępowaniu sądowym z rzeczywistymi możliwościami płatniczymi wnioskującej strony, biorąc pod uwagę jej wydatki niezbędne dla utrzymania siebie oraz rodziny. Rozpoznanie skargi w niniejszej sprawie zależy od uiszczenia wpisu w wysokości 200 zł i na obecnym etapie postępowania jest to jedyna opłata sądowa ciążąca na Skarżącym. Inne - ewentualne i niepewne koszty sądowe - zależą od wyniku postępowania przed sądem I instancji i mogą pojawić się w związku z koniecznością uiszczenia opłaty kancelaryjnej w wysokości 100 zł, jeżeli Skarżący wniesie o sporządzenie uzasadnienia do wyroku, a jego skarga zostanie oddalona oraz opłaceniem wpisu sądowego od skargi kasacyjnej w wysokości 100 zł, jeżeli Skarżący zdecyduje się wystąpić z tym środkiem odwoławczym.
Stwierdzić należy, że Skarżący zapłacił wpis od skargi w wysokości 200 zł, a więc posiadał środki na uiszczenie wskazanej opłaty sądowej. Na obecnym etapie postępowania nie ciąży na nim obowiązek uiszczenia innych kosztów sądowych, a zapłata wpisu sądowego umożliwia podjęcie przez Sąd czynności procesowych zmierzających do rozpoznania wniesionej skargi i wydania wyroku. Na podjęte rozstrzygnięcie nie może mieć wpływu powołana przez Stronę okoliczność uzyskania błędnej informacji, iż jej wniosek o przyznanie prawa pomocy może zostać rozpoznany po uiszczenie wpisu sadowego. Podkreślić należy, iż instytucja prawa pomocy znajduje zastosowanie w przypadku osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną, czy wręcz znajdujących się w stanie ubóstwa. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa do osób tych zaliczyć można bezrobotnych, którzy nie pobierają zasiłku lub osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia, bądź środki te są bardzo ograniczone. Nie można uznać, że Skarżący znajduje się w sytuacji finansowej uniemożliwiającej uiszczenie wpisu sądowego, skoro składając wniosek o przyznanie prawa pomocy jednocześnie zapłacił wpis sądowy.
Wskazać również należy, że złożone na formularzu PPF oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach nie świadczą, że poniesienie pełnych kosztów postępowania mogłoby spowodować uszczerbek w koniecznym utrzymaniu Strony. Skarżący prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, posiada stałe źródło dochodu w wysokości 1.650 zł z tytułu świadczenia emerytalnego, majątek - mieszkanie (80.000 zł) i samochód (4.000 zł). Skarżący zadeklarował również oszczędności w wysokości 8.000 zł.
W ocenie rozpoznającej wniosek Skarżący nie należy do osób ubogich, pozbawionych środków do życia, a niewątpliwie do takich przypadków powinno sprowadzać się udzielenie prawa pomocy. Jego sytuacji majątkowej nie można utożsamiać z sytuacją osób nie osiągających żadnego dochodu lub też osiągających dochód niewystarczający na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych, skoro zapłacił wpis, dysponuje majątkiem, a nawet zdołał poczynić oszczędności w wysokości 8.000 zł.
Z wyłożonych względów, na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.