Sentencja

Referendarz sądowy Konrad Łukaszewicz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi K. D. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie zwrotu podania postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.

Uzasadnienie strona 1/2

K. D. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata. W oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wskazał, iż gospodarstwo domowe prowadzi z córką, posiada mieszkanie o pow. 44 m2 oraz pomieszczenie gospodarcze, natomiast nie posiada zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych. W rubryce 10 wniosku oświadczył, że uzyskuje dochód z w wysokości 750 zł miesięcznie, wpisując w tytule "dorabiam", zaś jego córka otrzymuje alimenty w wysokości 350 zł miesięcznie. Wnioskodawca podniósł, iż jest po rozwodzie, nie posiada stałego zatrudnienia i nie jest zrejestrowany jako osoba bezrobotna. Wskazał także, iż płaci alimenty córce.

W związku z tym, iż złożone oświadczenia okazały się niewystarczające do oceny rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych wnioskodawcy, zarządzeniem z dnia 7 stycznia 2015 r. wezwano go do udzielenia dodatkowych informacji oraz złożenia określonych dokumentów.

Pismem z dnia 18 stycznia 2015 r. skarżący wyjaśnił, iż córka nie jest na jego pełnym utrzymaniu, natomiast płaci na jej rzecz alimenty. Oświadczył, iż od dwóch lat nie posiada żadnych "kont dewizowych ani walutowych", nie posiada również majątku o znacznej wartości.

Rozpoznając wniosek zważyć należało, co następuje:

Zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest - stosownie do treści przepisu art. 199 ustawy z 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a." - ponoszenie przez stronę kosztów postępowania związanych ze swym udziałem w sprawie. Prawo pomocy stanowi wyjątek od tej zasady i może zostać przyznane osobie fizycznej w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).

Literalna wykładnia powyższych regulacji nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż inicjatywa dowodowa zmierzająca do wykazania, iż zachodzą przesłanki przemawiające za udzieleniem prawa pomocy, ciąży na ubiegającej się o takie prawo stronie. Godzi się zatem przyjąć, iż wprowadzając wyjątek od ogólnej zasady partycypowania w kosztach sądowych, ustawodawca złożył obowiązek wykazania pozytywnych przesłanek na wnioskodawcę, zaś ocenę ich spełnienia pozostawił referendarzowi lub sądowi rozpatrującemu wniosek. Jednocześnie w sytuacji, gdy oświadczenie zawarte we wniosku jest niewystarczające do oceny rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego wnioskodawcy lub budzi wątpliwości, sąd na podstawie art. 255 p.p.s.a., ma prawo wezwania takiej osoby do złożenia dodatkowego oświadczenia uzupełniającego, jak i potwierdzającego wykazywane przez nią okoliczności.

Jednakowoż podkreślić należy, iż instytucja prawa pomocy znajduje zastosowanie w przypadku osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną, czy wręcz znajdujących się w stanie ubóstwa. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa do osób tych zaliczyć można bezrobotnych, którzy nie pobierają zasiłku lub osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia, bądź środki te są bardzo ograniczone. W związku z tym, iż w przypadku przyznania prawa pomocy koszty udzielonej pomocy pokrywane są z budżetu państwa, korzystanie z tej instytucji powinno mieć miejsce jedynie w wypadkach szczególnie uzasadnionych, ograniczonych do sytuacji, gdy strona skarżąca nie ma jakichkolwiek możliwości pokrycia tych kosztów z posiadanych dochodów lub z dochodów możliwych do osiągnięcia.

Strona 1/2