Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - sędzia WSA Małgorzata Rysz po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi K. W. na postanowienie Prezesa Agencji Rynku Rolnego z dnia ... grudnia 2011 r. Nr ... w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie udzielenia wsparcia w sektorze owoców i warzyw postanawia: - odmówić przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych
Postanowieniem z dnia 12 marca 2012 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie odmówił K. W. przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W dniu ... marca 2011 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynął sprzeciw K. W. od ww. postanowienia. Skarżący w uzasadnieniu podniósł, iż wymagane przez sąd dokumenty są w tej chwili nieosiągalne w tak krótkim czasie. Poza tym skarżący nie posiada żadnych kont, lokat i rachunków bankowych czy lokat dewizowych. Wypisy z rejestrów urzędowych doręczył, bilansów nie prowadzi. Wysokość wynagrodzenia (emerytury) dosłał, a zaświadczenie o sytuacji rodziny w tak krótkim czasie jest nieosiągalne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje.
W związku ze skutecznym wniesieniem sprzeciwu, postanowienie z dnia 12 marca 2012 r. o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, zgodnie z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.) dalej ustawy: p.p.s.a., traci moc i sprawa podlega ponownemu rozpatrzeniu.
Zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest - stosownie do treści przepisu art. 199 ustawy p.p.s.a. - ponoszenie przez stronę kosztów postępowania związanych ze swym udziałem w sprawie. Prawo pomocy stanowi wyjątek od tej zasady i zostaje przyznane osobie fizycznej w zakresie częściowym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 ustawy p.p.s.a.).
Literalna wykładnia powyższych regulacji nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż inicjatywa dowodowa zmierzająca do wykazania, iż zachodzą przesłanki przemawiające za udzieleniem prawa pomocy, ciąży na ubiegającej się o takie prawo stronie. Godzi się zatem przyjąć, iż wprowadzając wyjątek od ogólnej zasady partycypowania w ponoszeniu kosztów sądowych, ustawodawca złożył obowiązek wykazania pozytywnych przesłanek na wnioskodawcę, zaś ocenę ich spełnienia pozostawił referendarzowi lub sądowi rozpatrującemu wniosek. Jednocześnie w sytuacji, gdy oświadczenie zawarte we wniosku jest niewystarczające do oceny rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego wnioskodawcy lub budzi wątpliwości, sąd na podstawie art. 255 ustawy p.p.s.a., ma prawo wezwania takiej osoby do złożenia dodatkowego oświadczenia uzupełniającego, jak i potwierdzającego wykazywane przez nią okoliczności.
Jednakowoż podkreślić należy, iż instytucja prawa pomocy znajduje zastosowanie w przypadku osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną, czy wręcz znajdujących się w stanie ubóstwa. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa do osób tych zaliczyć można bezrobotnych, którzy nie pobierają zasiłku lub osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia, bądź środki te są bardzo ograniczone.
W tym kontekście uznano, iż złożony wniosek nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem strona nie wykazała, iż ustawowe przesłanki uprawniające do skorzystania z prawa pomocy we wnioskowanym zakresie wystąpiły w stosunku do jej osoby.