Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - sędzia WSA Tomasz Zawiślak po rozpoznaniu w dniu 11 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi H. D. na decyzję Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia [...] kwietnia 2013 r. Nr [...] w przedmiocie określenia do zwrotu odsetek z tytułu nie rozliczenia otrzymanych środków dofinansowania postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienia od kosztów sądowych
Postanowieniem z dnia 6 września 2013 r. referendarz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie odmówił H. D. przyznania prawa pomocy przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
W dniu 20 września 2013 r. r. wpłynął do Sądu sprzeciw H. D. (zwana dalej skarżącą) od ww. postanowienia.
Tym samym ww. postanowienie zgodnie z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 tekst jednolity ze zm. - zwana dalej p.p.s.a.) straciło moc i sprawa podlega ponownemu rozpatrzeniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Na wstępie należy zauważyć, że skarżąca we wniesionym sprzeciwie ograniczyła zakres swojego wniosku o przyznanie prawa pomocy do zwolnienia jej z ponoszenia kosztów sądowych. W związku z powyższym Sąd rozpoznaje wniosek skarżącej tylko w tym zakresie.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy następuje w zakresie częściowym - gdy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Określenie "gdy osoba fizyczna wykaże" oznacza, że to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy. Zatem rozstrzygnięcie w tej kwestii będzie zależało od tego, co zostanie udowodnione przez wnioskodawcę. Instytucja prawa pomocy stosowana jest w przypadkach osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną. Do osób tych można zaliczyć bezrobotnych, którzy nie pobierają zasiłku lub osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia bądź środki te są bardzo ograniczone i zaspokajają tylko podstawowe potrzeby życiowe.
Dokonując analizy podanych przez wnioskodawczynie danych należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki przemawiające za uwzględnieniem jej wniosku, gdyż skarżąca nie wykazała, iż znajduje się w sytuacji materialnej kwalifikującej ją do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Wskazać należy, iż pomimo stanu zdrowia skarżąca uzyskuje regularne dochody ze świadczenia emerytalnego w wysokości 2339,45 zł miesięcznie. Mąż skarżącej pozostaje bezrobotnym, ale posiadają oni gospodarstwo rolne 4,5 ha i opłaca on składki KRUS w wysokości 375 zł kwartalnie. Pozostałe niezbędne wydatki miesięczne zostały określone w wysokości prąd- 100 zł, TV- 54,85 zł, telefon- 92 zł, woda - 20 zł, podatek od nieruchomości - 39 zł. Z uwagi na brak dokumentów potwierdzających wydatki na leki w tak dużej, wskazanej przez skarżącą wysokości przyjęto wydatek rodziny na ten cel w wysokości 250 zł miesięcznie.
Mając powyższe na uwadze wysokość dochodów skarżącej z uwzględnieniem wskazanych kosztów utrzymania nie uzasadnia przyznania prawa pomocy, nawet jeśli skarżąca ma również na utrzymaniu pełnoletniego syna, który także uzyskuje dochody w wysokości 735 zł. Ponadto należy wyjaśnić, iż wszelkie zobowiązania pieniężne (kredyty, pożyczki) nie uzasadniają przyznania prawa pomocy.
Dodatkowo posiadanie majątku ruchomego w postaci samochodu, także nie uzasadnia przyznania prawa pomocy. Nie można uznać za niezbędny koszt utrzymania wydatków związanych z zakupem i eksploatacją samochodu tj. rejestracją, naprawą, ubezpieczeniem itp. Wskazać bowiem należy, iż o ile posiadanie samochodu mieści się w ramach współczesnych standardów życiowych, o tyle posiadanie samochodu w przypadku osoby ubiegającej się o prawo pomocy standard ten przekracza, nawet w sytuacji gdy zamieszkuje w dalszej odległości od miasta.
Należy zauważyć, że skarżąca posiada również limit w rachunku 5000 zł i wolne środki, które może przeznaczyć na opłacenie kosztów postępowania sądowego.
Wskazać należy, iż na obecnym etapie postępowania na wysokość obciążeń finansowych, do poniesienia, których wnioskująca byłaby zobowiązana składa się wpis od skargi w wysokości 486 zł, a zdaniem Sądu skarżąca jest w stanie ponieść ww. koszty postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Z powyższych względów na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.