Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /t.j. Dz.U. 1991 nr 109 poz. 470 ze zm./ postanowił umorzyć postępowanie w sprawie.
1. W myśl art. 4 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym utrata mocy obowiązującej aktu normatywnego przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny powoduje umorzenie postępowania w sprawie takiego aktu.
W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego ustabilizowało się już stanowisko, że proste uchylenie kwestionowanego aktu normatywnego /lub poszczególnych jego przepisów/ nie zawsze jest równoznaczne z utratą przez ten przepis w całości mocy obowiązującej. Dopiero treść normy derogującej lub przejściowej pozwala odpowiedzieć na pytanie, czy uchylony przepis utracił moc obowiązującą w tym znaczeniu, że nie może być już w ogóle stosowany /zob. zwłaszcza uchwała z dnia 14 września 1994 r. W 5/94 - OTK 1994 r. cz. II poz. ; postanowienie z dnia 27 marca 1996 r. U 7/95 - OTK ZU 1996 nr 2 poz. ; orzeczenie z dnia 24 września 1996 r. K 13/95 - OTK ZU nr 1996 nr 4 poz. /. Innymi słowy, jeżeli nadal możliwe jest zastosowanie uchylonego przepisu do jakiejkolwiek sytuacji z przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości, to przepis taki nie utracił mocy obowiązującej, nie ma podstaw do umorzenia postępowania w trybie art. 4 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i możliwe jest merytoryczne orzeczenie o konstytucyjności czy legalności kontrolowanego przepisu /zob. orzeczenie z dnia 26 września 1995 r. U 4/95 - OTK 1995 cz. II poz. /.
2. Na podstawie tych ustaleń ogólnych Trybunał Konstytucyjny dokonał oceny skutków uchylenia par. 6 rozporządzenia z dnia 25 czerwca 1993 r. przez rozporządzenie z dnia 21 grudnia 1996 r. Rozporządzenie z dnia 21 grudnia 1996 r. nie zawiera jakichkolwiek przepisów przejściowych, co oznacza, że - w odniesieniu do okresu sprzed swego wejścia w życie - nie wprowadza ono jakichkolwiek zmian stanu prawnego. Nie było to jednak konieczne, ponieważ par. 6 ust. 1 rozporządzenia z dnia 25 czerwca 1993 r. był - sam w sobie - przepisem przejściowym, ustalającym określone obowiązki podmiotów gospodarczych w okresie pierwszych sześciu miesięcy swego obowiązywania. Po upływie tego okresu przepisy zawarte w par. 6 ust. 1 uległy swego rodzaju skonsumowaniu, tym bardziej że spowodowane przez nie zmiany w sytuacji prawnej podmiotów gospodarczych znalazły wyraz w decyzjach koncesyjnych podejmowanych na podstawie odpowiednich przepisów ustawowych. Nawet jeśli przepisy zawarte w par. 6 ust. 1 naraziły podmioty gospodarcze na kłopoty organizacyjne, dodatkowe wydatki i podkopały - jak wskazuje Rzecznik Praw Obywatelskich - zaufanie obywateli do państwa, to obecnie należy uznać, że utraciły one już moc obowiązującą. Wyklucza to możliwość wydania przez Trybunał Konstytucyjny merytorycznego orzeczenia w sprawie.
Podkreślić wszakże należy, że gdyby w przyszłej praktyce pojawiła się jednak sytuacja, w której postanowienia par. 6 ust. 1 kwestionowanego rozporządzenia miałyby znaleźć zastosowanie dla rozstrzygnięcia sporu prawnego dotyczącego sytuacji z przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości, to każdy sąd dokonujący takiego rozstrzygnięcia byłby właściwy do oceny zgodności par. 6 ust. 1 z ustawami czy konstytucją. Jest już bowiem kanonem orzecznictwa wszystkich segmentów polskiej władzy sądowniczej, że - w świetle art. 62 przepisów konstytucyjnych - każdy sąd jest powołany do samodzielnego oceniania zgodności aktów podustawowych z konstytucją i ustawami i do odmowy stosowania tych aktów w razie uznania braku takiej zgodności. Gdyby więc w przyszłej praktyce orzeczniczej sądów doszło jednak do poddania takiej ocenie postanowień zawartych w par. 6 ust. 1 rozporządzenia z dnia 25 czerwca 1993 r., to można sobie wyobrazić, że sądy rozważyłyby prawidłowość tego przepisu zarówno na gruncie zasady wykonawczego charakteru rozporządzenia wobec ustawy, jak i na tle ogólnej zasady swobody działalności gospodarczej /art. 6 przepisów konstytucyjnych/, która dopuszcza ograniczanie tej swobody tylko w drodze ustawy.
Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.