Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74/ każdy, czyj interes prawny lub uprawnienia został naruszony uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.
W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie już wyrażony został pogląd, iż "korzystanie z praw radnego" nie obejmuje uprawnienia do zaskarżenia uchwały rady gminy /art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym/ przed Naczelnym Sądem Administracyjnym /postanowienie NSA z dnia 25 maja 1992 r. SA/Wr 601/92 - ONSA 1992 Nr 3-4 poz. 89/.
Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie terytorialnym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienia został naruszony uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.
W przytoczonym postanowieniu NSA uznał, że uchwała rady gminy, której legalność lub celowość kwestionuje radny tej gminy, nie narusza jego "interesu prawnego" ani "uprawnienia" w rozumieniu art. 101 ustawy samorządowej. Nie przysługuje mu zatem legitymacja do wniesienia przewidzianej w tym przepisie skargi do sądu administracyjnego.
Za takim stanowiskiem przemawia nie tylko wzgląd na rezultat językowej wykładni przepisu ustawy samorządowej. Odmienne stanowisko prowadziłoby do niedopuszczalnego rozstrzygnięcia za pomocą procedur sądowych sporów pomiędzy radnymi lub grupami radnych o kształt uchwały podejmowanej przez radę, zamiast stosowania jedynie właściwych w tej materii mechanizmów działania organów przedstawicielskich. Takiej legitymacji nie mają także radni wykorzystujący instytucję skargi z art. 101 w sprawie stwierdzenia przez radę gminy wygaśnięcia mandatu jednego z radnych.