Przeniesienie prawa własności nieruchomości dokonane w formie aktu notarialnego stanowi czynność cywilnoprawną, a rozstrzyganie w sprawach ważności tego rodzaju czynności, jak i zasądzanie stosownych kwot z tytułu wyrządzonej szkody należy do drogi sądowej w sprawach cywilnych i pozostaje w kompetencji sądów powszechnych. W tym zakresie wyłączona jest sądowa kontrola wykonywana przez Naczelny Sąd Administracyjny /art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Stanisława J. na decyzję Wojewody Z. z dnia 14 grudnia 2000 r. (...) w przedmiocie pozwolenia na zmianę sposobu użytkowania obiektu postanawia - odrzucić skargę
Decyzją z dnia 2 listopada 2000 r. Prezydent Miasta K. działając na podstawie art. 71 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ oraz par. 10 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 15 grudnia 1994 r. w sprawie warunków i trybu postępowania przy rozbiórkach nie użytkowanych, zniszczonych lub nie wykończonych obiektów budowlanych oraz udzielania pozwoleń na zmianę sposobu użytkowania obiektów budowlanych lub ich części /Dz.U. 1995 nr 10 poz. 47/ - odmówił Stanisławowi J. udzielenia pozwolenia na zmianę sposobu użytkowania lokalu usługowego na lokal mieszkalny w budynku przy ul. M. 11a w K.
W uzasadnieniu organ stwierdził, że na podstawie powołanego rozporządzenia z dnia 15 grudnia 1994 r. organ rozpatrujący sprawę sprawdza zgodność zamierzenia z przepisami prawa, w tym techniczno-budowlanymi. Po zbadaniu dokumentów załączonych do wniosku o zmianę sposobu użytkowania, stwierdzono niezgodność projektowanej zmiany sposobu użytkowania z warunkami rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych jakim winny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1995 nr 10 poz. 46 ze zm./. Proponowana zmiana sposobu użytkowania jest niezgodna z: par. 63 - brak ochrony pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi przed nadmiernym dopływem chłodnego powietrza /nie zaprojektowano przedsionka, kurtyny powietrznej bądź innych rozwiązań/, par. 92 ust. 1 - mieszkanie nie posiada łazienki oraz przestrzeni komunikacji wewnętrznej, par. 93 ust. 2 - brak wentylacji w pomieszczeniu kuchni, par. 94 ust. 1 pkt 3 i ust. 3 - nie zachowana minimalna szerokość pomieszczenia kuchni min. 1,7 m /jest 1,35 m/ oraz minimalna powierzchnia pokoju 16,0 m2 /jest 6,5 m2/. W związku z tym wniosek zainteresowanego nie mógł być uwzględniony.
Od powyższej decyzji odwołanie złożył Stanisław J. wnosząc o jej uchylenie. Odwołujący się wskazał, że nie przekonuje go argumentacja przedstawiona przez organ. W treści aktu notarialnego na podstawie którego nabył lokal znajduje się oświadczenie, że spełnia on wszelkie wymogi samodzielnego lokalu użytkowego. Jednak stwierdzenie to okazało się nieprawdziwe. Potencjalni najemcy tego lokalu, którzy chcieli uruchomić w nim działalność gospodarczą każdorazowo zasięgali informacji w Sanepidzie i zawsze otrzymywali negatywną opinię w sprawie przydatności lokalu do prowadzenia tej działalności z uzasadnieniem, braku drugiego wyjścia, zaplecza magazynowego lub zbyt małej powierzchni. W związku z tym sytuacja odwołującego się jest bardzo trudna, ponieważ lokal stoi pusty, a czynsz i inne opłaty muszą być uiszczane. Zdaniem odwołującego się lokal nadaje się na stancję dla jednego studenta ale do tego potrzebna jest zmiana sposobu użytkowania. Nie przekonują argumenty organu w rodzaju braku łazienki, bo 60 procent mieszkań w naszym kraju nie posiada łazienek, a ochronę lokalu przed wyziębieniem można uzyskać instalując dodatkowe drzwi. Koszty jakie poniósł odwołujący związane z zakupem i modernizacją lokalu przekroczyły już kwotę 17.500 zł, a z lokalu w dalszym ciągu nie można korzystać. Dlatego uzasadniony jest wniosek o odkupienie lokalu przez organ i zagospodarowanie go we własnym zakresie.