Bez względu na przedmiot sprawy i jego rzeczywisty związek z interesem prawnym gminy, gmina nie jest stroną postępowania administracyjnego w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej dotyczącej osoby trzeciej, w której decyzje wydaje wójt tej gminy. Gmina, ani żaden jej organ nie są uprawnienie w tej sprawie do zaskarżenia do Sądu administracyjnego decyzji organu odwoławczego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Gminy Miasta R. na decyzję Wojewody P. z dnia 8.09.2000 r. (...) w przedmiocie zwrotu nieruchomości postanawia - odrzucić skargę.
Decyzją z dnia 5.07.2000 r. (...) po rozpatrzeniu wniosku imiennie określonych osób fizycznych Prezydent Miasta R. odmówił zwrotu na rzecz tych osób precyzyjnie określonych nieruchomości. Na skutek odwołania zainteresowanych od tej decyzji Wojewoda P. decyzją z dnia 8.09.2000 r. (...) uchylił ją i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Tę ostatnią decyzję zaskarżyła skargą skierowaną do Naczelnego Sądu Administracyjnego Gmina Miasto R. wnosząc o jej uchylenie. W zaistniałej zatem sytuacji przed przystąpieniem do oceny legalności decyzji organ II instancji odpowiedzieć należy na pytanie czy Gmina jako osoba prawna, której interesów dotyka zakwestionowana decyzja może zaskarżyć ją do Naczelnego Sądu Administracyjnego w przypadku gdy w sprawie tej jako organ I instancji decyzję wydał Prezydent Miasta, a zatem podmiot działający w strukturze organizacyjnej tej Gminy. Otóż na tak postawione pytanie odpowiedzieć należy negatywnie.
Dał temu wyraz dobitnie już wcześniej Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 października 1990 r. SA/Wr 990/90 /ONSA 1990 Nr 4 poz. 7/ podkreślając, że bez względu na przedmiot sprawy i jego rzeczywisty związek z interesem prawnym gminy, gmina nie jest stroną postępowania administracyjnego, w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej, dotyczącej osoby trzeciej, w której decyzję wydaje wójt tej gminy. Gmina, ani żaden jej organ nie są uprawnieni w tej sprawie do zaskarżania do sądu administracyjnego decyzji organu odwoławczego. Wynika to z zasady wyrażonej w art. 28 i art. 29 Kpa, że stroną w postępowaniu administracyjnym nie może być organ powołany z mocy prawa do wydawania decyzji administracyjnej w sprawie objętej postępowaniem. W sytuacji tego organu nie ma bowiem miejsca na jego własny interes prawny lub obowiązek, także wówczas gdy w rzeczywistości decyzja dotyka jego praw lub obowiązków. Idzie o to, że organ nie może być "sędzią we własnej sprawie". Pamiętać bowiem należy, że gmina wydając /poprzez swoje organy decyzje administracyjne nie działa jako właściciel, lecz jako podmiot uprawniony do podejmowania tego typu działalności w imieniu państwa. Inaczej mówiąc z racji powierzonych jej prawem kompetencji gmina realizuje władztwo administracyjne działając jako organ administracji publicznej. Będąc jednocześnie osobą prawną gmina uprawniona jest również do wykonywania przysługujących jej uprawnień właścicielskich. Jednakże ta ostatnio wymieniona jej funkcja traci na znaczeniu i musi ustąpić w sytuacji gdy jednocześnie gmina posiada kompetencje do rozstrzygania w drodze decyzji o prawach i obowiązkach osób pozostających poza systemem organów administracji publicznej, nawet wówczas gdy wydana decyzja wywołuje skutki cywilnoprawne w sferze objętej jej prawem własności.
Wszystko to prowadzi do konkluzji, iż w takiej sytuacji gmina nie posada tzw. legitymacji do zaskarżenia w trybie postępowania administracyjnosądowego decyzji organu II instancji, a to czyni jej skargę niedopuszczalną.
Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.
W tym stanie rzeczy działając na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ należało postanowić jak w sentencji.