1. Stosownie do treści art. 8 ust. 1 dekretu z dnia 13 września 1946 r. o rozgraniczeniu nieruchomości /Dz.U. nr 53 poz. 298 ze zm./ terenowy organ administracji państwowej nie ma uprawnień do orzekania o rozgraniczeniu przeprowadzonym w trybie art. 7 tegoż dekretu, to jest w drodze ugody.
2. Oświadczenie woli strony o uchyleniu się od ustalenia granic w drodze ugody zawartej zgodnie z art. 7 ust. 2 cytowanego dekretu powoduje działanie organu administracji przewidziane w art. 7 ust. 3, tj. przekazanie z urzędu sprawy sądowi cywilnemu wraz z opinią.
Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił na podstawie art. 204 par. 1 Kpa skargę Emilii K. na decyzję Wojewody Przemyskiego z dnia 16 września 1980 r. w przedmiocie zatwierdzenia przebiegu granic ustalonych w postępowaniu rozgraniczeniowym.
Z treści dołączonych do skargi dokumentów wynika, że Naczelnik Gminy w P. na wniosek Marii H. podjął w dniu 13 lutego 1978 r. decyzję o wszczęciu postępowania rozgraniczeniowego na podstawie art. 4 ust. 2 dekretu z dnia 13 września 1946 r. o rozgraniczeniu nieruchomości /Dz.U. nr 53 poz. 298 ze zm./.
W dniu 4 kwietnia 1978 r., w trakcie rozprawy granicznej przeprowadzanej przez upoważnionego geodetę Antoniego K., strony zawarły ugodę, zgodnie z którą wytyczono bieg granicy i sporządzono na tę okoliczność protokół graniczny. Wszystkie strony sporu, a więc Maria H., Emilia K. i Krystyna K. protokół ten podpisały. Zawarta ugoda - zgodnie z przepisami art. 7 ust. 2 cytowanego dekretu - ma moc ugody sądowej. Następnego dnia Emilia K. skierowała do Urzędu Gminy oświadczenie o uchyleniu się od skutków wyrażenia zgody na dokonany sposób rozgraniczenia, powołując się na okoliczności, które w ogólności można określić jako wadliwe oświadczenie woli na skutek błędu.
W dniu 4 maja 1978 r. Naczelnik Gminy w P., powołując się na przepis art. 8 ust. 1 powołanego wyżej dekretu, wydał decyzję nr 74222-6/78 o zatwierdzeniu rozgraniczenia. Należy w związku z tym zaznaczyć, że przepis ten przewiduje orzeczenie organu administracji o rozgraniczeniu jedynie w sytuacji, gdy czynności dokonywano w trybie art. 4-6 dekretu, natomiast nie przewiduje takiego orzeczenia, gdy rozgraniczenia dokonuje się na podstawie art. 7 ust. 1 i 2 dekretu, a więc w sytuacji zawarcia ugody, czy też, gdy do ugody nie dojdzie. W tym przypadku - w świetle obowiązujących w tym czasie przepisów Kpa nie przewidujących formy ugodowej załatwienia sprawy - za właściwą uznać należało decyzję o umorzeniu postępowania /art. 98 Kpa sprzed nowelizacji w 1980 r./. W okolicznościach, gdy do zawarcia ugody nie dochodzi, jak również gdy wchodzi w grę kwestia uchylenia się od skutków oświadczenia woli stanowiącego podstawę zawarcia ugody, właściwym do rozstrzygnięcia staje się sąd powszechny /art. 7 ust. 3 dekretu/.
Od decyzji z dnia 4 maja 1978 r. skarżąca odwołała się do Wojewody Przemyskiego, który decyzją z dnia 16 września 1978 r., nr WBG-EG-6347/3/78, utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Decyzja ta budzi również zastrzeżenia co do treści rozstrzygnięcia. Gdyby natomiast przyjąć, że powinna była zapaść decyzja o umorzeniu postępowania, skarżącej również przysługiwałoby prawo odwołania się od tej decyzji, a rozstrzygnięcie reformacyjne powinno zapaść w II instancji. Dla realizacji żądania skarżącej nie mogło to mieć żadnego znaczenia. W decyzji organu odwoławczego pouczono skarżącą o drodze sądowej co do uchylenia się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli.
Reasumując, należy stwierdzić, że w sprawie niniejszej byłoby wprawdzie dopuszczalne zaskarżenie decyzji do sądu administracyjnego, gdyby nie to, iż wszczęcie postępowania nastąpiło przed dniem 1 września 1980 r. Jak bowiem wynika z treści art. 14 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 4 poz. 8 ze zm./ przepisy Kpa o zaskarżaniu do sądu decyzji administracyjnych z powodu ich niezgodności z prawem stosuje się do decyzji wydanych w sprawach, w których postępowanie zostało wszczęte po wejściu w życie ustawy, tj. po dniu 31 sierpnia 1980 r.