Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Teresa Zyglewska po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku M. Z. o wymierzenie grzywny Radzie Miasta W. za nieprzekazanie skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w sprawie ze skargi M. Z., G. O., M. S. i I. S. na uchwałę Rady W. z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: 1. wymierzyć Miastu W. grzywnę w kwocie 500 zł (słownie: pięćset złotych); 2. zasądzić od Miasta W. na rzecz M. Z. kwotę 340 zł (słownie: trzystu czterdziestu złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
M. Z., G. O., M. S. i I. S., reprezentowani przez radcę prawnego, w piśmie z dnia 2 lipca 2014 r. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnioski o wymierzenie Radzie W. grzywny za nieprzekazanie Sądowi skargi z dnia 22 maja 2014 r. na uchwałę Rady W. z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru R.
Skarżący wskazali w uzasadnieniu wniosku, że 22 maja 2014 r. za pośrednictwem organu wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powołaną uchwałę. Podali, że z informacji uzyskanych w sekretariacie oraz innych komórkach organizacyjnych organu wynika, iż do dnia 2 lipca 2014 r. organ nie przekazał Sądowi skargi wraz z niezbędną dokumentacją. Stwierdzili, że uniemożliwia to rozpoznanie sprawy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, narusza zasady postępowania oraz naraża ich na kolejną, niczym nieuzasadnioną zwłokę, która generuje kolejne straty. W ocenie skarżących, z powyższych względów wymierzenie organowi grzywny w wysokości 25.000,00 zł jest ze wszech miar uzasadnione.
Organ administracji, reprezentowany przez radcę prawnego, w piśmie z dnia 25 lipca 2014 r. wniósł o oddalenie wniosku o wymierzenie grzywny. Potwierdził, że w istocie doszło do 14 dniowego opóźnienia w przekazaniu skargi. Argumentując za oddaleniem wniosku, zwrócił uwagę, że w przypadku postępowań planistycznych
- w przeciwieństwie do postępowań administracyjnych sensu stricto - dokumentacja, która ma być przekazana Sądowi nie dotyczy postępowania właśnie zakończonego decyzją administracyjną lecz szeregu dokumentów z zakresu procedury planistycznej, nie zespolonych w jedne "akta sprawy". W dodatku możliwość wnoszenia skarg na plany miejscowe sprzed wielu lat (jak w przypadku przedmiotowej skargi) oznacza konieczność skompletowania takich dokumentów. Chociaż więc z woli ustawodawcy dla tej kategorii spraw przewidziano taki sam termin przekazania akt sądowi, jak w sprawach skarg na decyzje administracyjne, to możliwości terminowego wykonania tego obowiązku są w rzeczywistości inne.
Ponadto organ administracji zwrócił uwagę na specyficzną sytuację organizacyjną Urzędu W. Wskazał, że termin określony w art. 54 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie stwarza większych problemów w małych urzędach, gdzie często jednostki obsługujące biuro rady miasta/gminy i urząd znajdują się w sąsiadujących pokojach, podczas gdy w W. są to duże, osobne jednostki, znajdujące się w zupełnie innych lokalizacjach. Powoduje to oczywiste wydłużenie obiegu dokumentów i konieczność ich przewiezienia i zadekretowania. Chociaż sytuacje takie mają miejsce incydentalnie, to niestety w niniejszej sprawie doszło do nałożenia opóźnień, co spowodowało niedochowanie terminu.
Organ skonstatował, że jakkolwiek doszło do przekroczenia terminu, to wobec szczególnego charakteru sprawy i sytuacji organizacyjnej niestety może się zdarzyć
- bez jakiegokolwiek celowego działania organu - że dojdzie do takiej sytuacji. Przekroczenie terminu ma niewielki charakter. Nie wpływa również znacząco na sytuację prawną skarżących. W ocenie organu wnioskowana kwota grzywny jest zawyżona i całkowicie nieproporcjonalna do stopnia naruszenia przepisu przez organ, jak i możliwych negatywnych skutków dla skarżących. Nie sposób uznać, aby - jako to wskazano we wniosku - dwutygodniowe uchybienie terminowi generowało kolejne straty. Grzywna we wnioskowanej wysokości byłaby nadmiernie represyjna.