Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. K. na bezczynność Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego we W. w przedmiocie obliczenia i wypłacenia świadczenia pieniężnego przyznanego decyzją postanawia I. odrzucić skargę, II. zwrócić skarżącemu kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych tytułem uiszczonego wpisu od skargi.
Pismem z dnia 16 sierpnia 2010 r. W. K. wniósł skargę na bezczynność Skarbu Państwa - Wojskowego Biura Emerytalnego we W. polegającą na " obliczeniu i wypłaceniu skarżącemu świadczenia pieniężnego przyznanego ostateczną decyzją nr [...] Dowódcy Jednostki Wojskowej nr [...] w P. z dnia [...] w zaniżonej wysokości".
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 96 ust. 9 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. nr 179, poz. 1750 ze zm.) właściwy dyrektor wojskowego biura emerytalnego, jeśli świadczenie przysługuje zainteresowanemu i zostało przyznane w odpowiedniej wysokości przez uprawniony organ (uprawniony organ wydał w tym zakresie stosowną decyzję), podejmuje decyzję o wypłacie tegoż świadczenia, czyniąc to na pisemny wniosek żołnierza. Wojskowy organ emerytalny nie jest natomiast właściwy do wydawania decyzji w takim przedmiocie, jak: określenie wysokości świadczenia, albo odmowa jego przyznania czy odmowa uzupełnienia świadczenia. Tego rodzaju decyzja jest w istocie rozstrzygnięciem ustalającym wysokość przysługującego skarżącemu świadczenia i nie mieści się w kompetencjach wojskowego organu emerytalnego. Nie jest typową decyzją administracyjną, lecz decyzją wydawaną dla celów ewidencyjnych, od której nie przysługuje odwołanie ani skarga do sądu administracyjnego (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 marca 2009 r., sygn. akt II SA/Wa 1558/08).
Przedmiotowa sprawa nie mieści się w sferze bezczynności decyzyjnej organu, bo jak wynika niespornie z akt administracyjnych w sprawie wydano decyzję Dowódcy Jednostki Wojskowej nr [...] w P. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie przyznania skarżącemu świadczenia pieniężnego w wysokości kwoty uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, płatnego przez okres jednego roku po zwolnieniu ze służby.
Z akt wynika, że decyzja ta jest ostateczna i prawomocna. Jest to zatem sprawa z obszaru postępowania egzekucyjnego, regulowanego przepisami ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r., nr 229 poz. 1954 ze zm., dalej jako u.o.p.e.w.a.).
Kluczowe w sprawie jest pojęcie wierzyciela. W myśl art. 1a pkt 13 u.o.p.e.w.a. przez pojęcie to rozumie się podmiot uprawniony do żądania wykonania obowiązku lub jego zabezpieczenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym. Wierzycielem - w rozumieniu tych przepisów - może być jedynie podmiot administracji publicznej lub organ wykonujący funkcje władcze. Nie może nim być osoba fizyczna lub inny podmiot prawa prywatnego. Podmioty te, które w postępowaniu cywilnym mogą być wierzycielami, w postępowaniu egzekucyjnym w administracji mogą jedynie za "pośrednictwem" wierzyciela (w rozumieniu przepisów u.o.p.e.w.a.) wnosić o wszczęcie postępowania administracyjnego, w którym nie są stroną. Z uwagi na to, że egzekucja administracyjna prowadzona jest w interesie ogólnym, podmiot ten nie uzyskuje statusu wierzyciela w rozumieniu przepisów u.o.p.e.w.a., a funkcję tę pełni wskazany w ustawie organ. Podmioty "prywatne" mogą tylko za pośrednictwem tak określonego wierzyciela wnosić o wszczęcie egzekucji administracyjnej, gdy mają w tym interes prawny. Przyjmuje się, że jeżeli podstawą egzekucji są indywidualne akty administracji, wierzycielem jest organ, który wydał akt w pierwszej instancji (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 lutego 2006, I SA/Wa 1162/05, LEX nr 19308, uchwała SN z 9 lipca 2009 r., III CZP 44/09, OSNC 2010, nr 2, poz. 27).