Ewa Orłowska referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu: po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Z. R. o ustanowienie adwokata z urzędu w sprawie ze skargi Z. R. na przewlekłość postępowania Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia 5 marca 2013 r. w sprawie przyznania zasiłku z pomocy społecznej postanawia: umorzyć postępowanie sądowoadministracyjne wszczęte kolejnym wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 18 lutego 2014 r. oddalił wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie pełnomocnika z urzędu z uwagi na to, że skarżący nadużywa tego prawa inicjując szereg postępowań sądowych, w których charakter rozstrzygnięć podanych kontroli sądowej dowodzi, że celem skarżącego nie jest faktyczna obrona swoich spraw lecz inicjowanie postepowań sądowych stanowiących cel sam w sobie. Ponadto w postanowieniu tym wskazano, że skarżącemu nie przysługuje również prawo pomocy w celu sporządzenia skargi o stwierdzenie niezgodności orzeczenia sądu z prawem, ponieważ w dniu złożenia wniosku nie zostało wydane żadne rozstrzygnięcie Sądu od którego przysługiwałoby sprawo do wniesienia tej skargi.
Na rozprawie w dniu 8 października 2014 r. skarżący wniósł o ustanowienie adwokata ze względu na ciężką sytuację materialną i brak dochodów.
Powyższe oznacza, iż skarżący złożył kolejny wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Zgodnie z art. 161 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. , dalej p.p.s.a.) Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy stało się ono bezprzedmiotowe z innych przyczyn niż wymienione w pkt 1 i 2 tego przepisu. W myśl art. 258 § 3 p.p.s.a. do postanowień referendarza sądowego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące postanowień sądu.
Ustanowienie adwokata z urzędu obejmuje z mocy art. 245 § 3 p.p.s.a. prawo pomocy w zakresie częściowym, a przyznanie tego prawa następuje na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w sytuacji, gdy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania dla siebie i rodziny.
Ocena zasadności wniosku o przyznanie prawa pomocy na podstawie powyższego przepisu powinna ograniczać się jedynie do oceny czy wnioskodawca jest w stanie ponieść ciężar kosztów postępowania.
Szeroki dostęp do prawa pomocy w procedurze sądowoadministracyjnej wymaga jednak szczególnie wnikliwej oceny sposobu realizacji tego prawa przez skarżących.
Podkreślenia wymaga, że prawo dostępu do sądu jest jednym z podstawowych wolności określonych w Konstytucji RP.
Treść podmiotowego prawa do sądu obejmuje prawo dostępu do sądu, prawo do odpowiednio ukształtowanej procedury i prawo do uzyskania wiążącego rozstrzygnięcia sprawy.
Złożony na rozprawie w dniu 8 października 2014 r. kolejny wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu jest bezprzedmiotowy, ponieważ wskazanym wyżej postanowieniem Sądu z dnia 18 lutego 2014 r. oddalono pierwszy wniosek skarżącego o ustanowienie adwokata z uwagi na to, że nadużywa on prawa do sądu, w tym prawa do skorzystania z instytucji prawa pomocy.
Okoliczność dotycząca nadużycia prawa pomocy nie uległa zmianie na obecnym etapie postępowania sądowego.