Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Joanna Dziedzic-Bukowska po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi A. K. na bezczynność Dyrektora Generalnego Służby Więziennej w przedmiocie podjęcia czynności w celu warunkowego zwolnienia z odbywania kary pozbawienia wolności postanawia: przyznać prawo pomocy w zakresie całkowitym, tj.: 1). zwolnić skarżącego od kosztów sądowych, 2). ustanowić radcę prawnego z urzędu, o którego wyznaczenie zwrócić się do Okręgowej Izby Radców Prawnych w W.
A. K. (dalej "skarżący", "wnioskodawca") zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z wnioskiem o przyznaniu mu prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego w niniejszej sprawie.
Jak wynika z informacji Kierownika Działu Ewidencji Zakładu Karnego w S. z dnia 23 czerwca 2014 r. skarżący w dniu 22 maja 2014 r. został zwolniony z jednostki penitencjarnej. Aktualnie korzysta z przerwy w wykonywaniu orzeczonej w stosunku do niego kary.
W oświadczeniu zawartym w nadesłanym formularzu PPF skarżący wskazał, że prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, aktualnie jest osobą bezrobotną. Wnioskodawca poza domem o pow. 100 m2 oraz nieruchomością rolną o pow. 0,84 ha nie posiada żadnego innego majątku ani przedmiotów wartościowych.
Skarżący potwierdził swój status jako osoby bezrobotnej, bez prawa do zasiłku nadsyłając w dniu 8 sierpnia 2014 r. stosowne dokumenty. Oświadczył jednocześnie, że korzysta z subwencji miejskiego ośrodka pomocy społecznej.
Rozpoznając wniosek skarżącego należy stwierdzić, że zasługuje on na uwzględnienie.
Zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest, stosownie do art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) ponoszenie przez stronę kosztów sądowych związanych ze swym udziałem w sprawie. Tak więc podmiot wnoszący skargę do sądu administracyjnego powinien partycypować w kosztach związanych z prowadzeniem postępowania. Instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy i jest przyznawana osobom charakteryzującym się trudną sytuacją materialną. Do osób tych zaliczyć można bezrobotnych, którzy nie pobierają zasiłku lub osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia bądź środki te są bardzo ograniczone i zaspakajają tylko podstawowe potrzeby.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Ocena okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku oraz wynikających z nadesłanych w dniu 8 sierpnia 2014 r. dokumentów źródłowych i oświadczeń uzasadnia przyznanie wnioskodawcy prawa pomocy w żądanym zakresie. Przedłożona do akt sprawy decyzja Starosty G. potwierdza, że skarżący posiada status osoby bezrobotnej bez prawa do zasiłku. Skarżący uczestniczy w tworzeniu i realizacji Indywidualnego Planu Działania, którego celem jest przygotowanie go do podjęcia pracy na stanowisku kierowcy, po uzyskaniu stosownych uprawnień. Aktualnie skarżący w celach zaspokojenia potrzeb życia codziennego korzysta z pomocy miejskiego ośrodka pomocy społecznej. Zauważyć należy, że pomoc społeczna przyznawana jest podmiotom z tytułu trudnej sytuacji materialnej i bytowej. Co istotne - świadczenia z pomocy społecznej udzielane w oparciu o kryterium niskiego dochodu osoby wnioskującej (art. 8 ustawy o pomocy społecznej) przyznawane są na konkretne cele, nieobejmujące co do zasady uiszczania kosztów sądowych.
Mając na uwadze trudną sytuację skarżącego przyjąć należy, że ewentualne opłacenie kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego prowadziłoby do powstania uszczerbku w koniecznym utrzymaniu strony. Należy zatem uznać, iż aktualna sytuacja materialna wnioskodawcy pozwala na stwierdzenie, że spełnia on przesłanki z art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a. stanowiące podstawę do przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a., należało postanowić jak w sentencji.