Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie: - Monika Stępkowska-Bigiej po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. P. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu w sprawie ze skargi Z. P. na bezczynność Głównego Geodety Kraju w przedmiocie wydania rozstrzygnięcia postanawia: 1) zwolnić Z. P. od kosztów sądowych; 2) ustanowić Z. P. adwokata.
W toku postępowania w sprawie ze skargi na bezczynność Głównego Geodety Kraju w przedmiocie wydania rozstrzygnięcia Z. P. (skarżący) złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Z wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika, że skarżący prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z pełnoletnim synem (niepełnosprawnym umysłowo). Rodzina utrzymuje się z zasiłku pielęgnacyjnego i renty socjalnej w łącznej kwocie 2.153 zł. Skarżący posiada dom o powierzchni 56 m2 na działce o powierzchni 730 m2. Skarżący oświadczył ponadto, że nie posiada oszczędności ani przedmiotów wartościowych. W uzasadnieniu wniosku wyjaśnił, że znaczną część dochodu przeznacza na warsztaty terapii zajęciowej syna (300 zł.), leki (120 zł.).
Rozpoznając wniosek należy stwierdzić, że zasługuje on na uwzględnienie.
Zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest, stosownie do art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) ponoszenie przez stronę kosztów sądowych związanych ze swym udziałem w sprawie. Tak więc podmiot wnoszący skargę do sądu administracyjnego powinien partycypować w kosztach związanych z prowadzeniem postępowania. Instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy i jest przyznawana osobom charakteryzującym się trudną sytuacją materialną. Do osób tych zaliczyć można bezrobotnych, którzy nie pobierają zasiłku lub osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia bądź środki te są bardzo ograniczone i zaspakajają tylko podstawowe potrzeby.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 cytowanej powyżej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Oceniając sytuację materialną skarżącego wzięto pod uwagę, że jedyne źródło utrzymania stanowi świadczenie pielęgnacyjne wraz z zasiłkiem pielęgnacyjnym w wysokości 1453 zł otrzymywane przez skarżącego oraz renta socjalna przysługująca synowi skarżącego w wysokości ok. 700 zł. Biorąc pod uwagę wysokość tych świadczeń i mając na uwadze aktualny poziom cen aktualny poziom cen i opłat za dobra i usługi utrzymania koniecznego, w tym uwzględniając konieczność ponoszenia wydatków związanych z niepełnosprawnością syna, należy stwierdzić, że ww. dochód jest w całości przeznaczony na wydatki związane z zaspokajaniem niezbędnych potrzeb życiowych. W ocenie referendarza sądowego opisana sytuacja uzasadnia przyznanie wnioskodawcy prawa pomocy w zakresie całkowitym, gdyż wykazał, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania sądowego. W tym stanie rzeczy nieudzielenie skarżącemu prawa pomocy mogłoby wiązać się z pozbawieniem go prawa do Sądu.
Z tych względów na podstawie art. 245 i 246 § 1 pkt 1 w związku z art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono, jak w sentencji postanowienia.