Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: asesor Aneta Opyrchał po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2007r. na posiedzeniu niejawnym w sprawie ze skargi M. K. na bezczynność Ministra Spraw Zagranicznych w przedmiocie odmowy wydania dokumentów wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, tj. zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata (radcy prawnego) p o s t a n a w i a : przyznać prawo pomocy w zakresie całkowitym, tj.: 1) zwolnić od kosztów sądowych, 2) ustanowić adwokata, o którego wyznaczenie zwrócić się do Okręgowej Rady Adwokackiej w W.
Wnioskodawca - M. K. - wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, tj. zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata (radcy prawnego). W uzasadnieniu wniosku, jak i w oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach, podał iż w chwili obecnej nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych. Gospodarstwo domowe prowadzi sam. Jest osobą bez prawa do renty, choć ma orzeczoną "umiarkowaną niepełnosprawność na stałe". Od czerwca 2006r. prowadzi działalność gospodarczą, ale z informacji o obrotach, kosztach i dochodach firmy za 2007r., ze stanem na lipiec (załączonej do wniosku) wynika, iż dochód z tej działalności kształtuje się obecnie na minusie (strata wynosi 2 516,24 zł). Posiada trzy rachunki bankowe, dwa w M., tzw. "(...)", którego jest właścicielem, ze stanem 332, 83 zł na dzień 1 września 2007r. i "(...) ", którego jest współwłaścicielem wraz z H. K., ze stanem 59 772,12 zł również na 1 września 2007r., niemniej jednak stan ten spowodowany jest pożyczką jaką zaciągnął w dniu (...) sierpnia 2007r. oraz trzeci w B. S.A., na który otrzymuje regularnie z Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w L. zasiłek stały w kwocie 444 zł. Nie posiada żadnego majątku, ani oszczędności.
Sąd zważył, co następuje:
Zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest - stosownie do treści art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zwanej dalej: P.p.s.a. (Dz.U. nr 153, poz. 1270, ze zm.) - ponoszenie przez strony kosztów związanych ze swym udziałem w sprawie. Oznacza to, iż podmiot wnoszący skargę powinien partycypować w kosztach związanych z prowadzeniem postępowania, zatem i liczyć się z koniecznością gromadzenia środków finansowych na ów cel. Natomiast instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy i jest przyznawana osobom charakteryzującym się trudną sytuacją materialną. Do osób tych należy zaliczyć osoby bezrobotne, samotne, bez stałego źródła dochodu i majątku, a zatem pozbawione środków do życia bądź mające środki, ale bardzo ograniczone, wystarczające na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Zasadność wniosku strony rozpatrzono w dwóch aspektach. Z jednej strony uwzględniono wysokość obciążeń finansowych, jakie wnioskodawca musi ewentualnie ponieść w toczącym się postępowaniu (na obecnym etapie sprawy takim obciążeniem byłby ewentualny wpis od skargi kasacyjnej i opłata za jej sporządzenie przez adwokata lub radcę prawnego ze względu na wymóg art. 175 § 1 P.p.s.a., tzn. obowiązek sporządzenia skargi kasacyjnej przez profesjonalnego pełnomocnika), z drugiej jego realne możliwości finansowe. Z przedstawionej przez skarżącego sytuacji materialnej wynika, iż utrzymuje się z zasiłku w kwocie 444 zł, jaki otrzymuje z ośrodka pomocy rodzinie, prowadzi działalność gospodarczą, ale ze stratą wynoszącą minus 2 516,24 zł (według stanu na miesiąc sierpień 2007r.), nadto w miesiącu sierpniu 2007r. zaciągnął pożyczkę.
W ocenie Sądu sytuacja materialna wnioskodawcy jest trudna, co oznacza że ustawowa przesłanka przyznana prawo pomocy w odniesieniu do jego osoby występuje. Ze względu na okoliczności życiowe w jakich znalazła się strona, jej środki do życia są bardzo ograniczone i w zasadzie pozwalają na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych.
Biorąc pod uwagę powyższe uznano, iż wnioskodawca wykazał, czego wymaga przepis art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a., iż nie dysponuje środkami finansowymi na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania, dlatego na podstawie art. 254 § 1 w zw. z powołaną wyżej normą postanowiono jak w sentencji.