Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Asesor WSA Agnieszka Łąpieś - Rosińska po rozpoznaniu w dniu: 30 września 2008r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. i K. D. na bezczynność Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w przedmiocie rozpoznania zażalenia postanawia umorzyć postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie
Pismem z dnia 24 lipca 2008r. Z. i K. D. reprezentowani przez pełnomocnik radcę prawnego G. W. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w przedmiocie rozpoznania zażalenia
W dniu 2 września 2008r. organ przesłał do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę wraz z odpowiedzią na skargę, informując jednocześnie iż w dniu (...) sierpnia 2008r. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego w wyniku rozpoznania zażalenia skarżących z dnia 8 kwietnia 2008r. wydał postanowienie, którym uchylił zaskarżone postanowienie i umorzył postępowanie w pierwszej instancji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Stosownie do treści art. 149 ustawy z dnia 30.08.2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2002r, Nr 153 poz. 1270 ze zm.) sąd uwzględniając skargę na bezczynność zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności.
Z przepisu wynika więc, że wydanie przez organ rozstrzygnięcia w sprawie wyłącza możliwość uwzględnienia skargi nawet wówczas, gdy wydane ono zostało z naruszeniem terminu przewidzianego do ich wydania. W takim wypadku sąd powinien umorzyć postępowanie w sprawie ze skargi na bezczynność jako bezprzedmiotowe ( Jan Paweł Tarno "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz ", Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004, s. 216 i cyt. tam orzecznictwo).
Mając, więc na uwadze, iż organ w niniejszej sprawie rozpoznał zażalenie skarżących na postanowienie (...) Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wydając w dniu (...) sierpnia 2008r. postanowienie , oznacza to iż skarga na bezczynność organu stała się bezprzedmiotowa i dlatego na podstawie art. 161 § 1 ust. 3 p.p.s.a. należało umorzyć postępowanie sądowe.
Jednocześnie w ocenie Sądu brak było podstaw do zasądzenia od organu na rzecz strony kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego, albowiem zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw stosownie do art. 200 p.p.s.a przysługuje stronie skarżącej od organu w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji, a ponadto w razie umorzenia postępowania z przyczyny określonej w art. 54 § 3 ( art. 201 § 1 p.p.s.a.). Ponieważ opisane wyżej sytuacje w niniejszej sprawie nie miały miejsca, wniosek o zasądzenie kosztów nie mógł być uwzględniony.