Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Sędzia WSA - Krystyna Napiórkowska po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R. B. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi R. B. na bezczynność Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w przedmiocie rozpoznania zażalenia postanawia: - odmówić przyznania prawa pomocy.
R. B. zwróciła się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi na bezczynność Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w przedmiocie rozpoznania jej zażalenia dnia 27 listopada 2008 r. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] października 2008 r.
Według zawartego we wniosku oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach skarżąca prowadzi wspólne gospodarstwo domowe wraz z mężem i 2 dzieci (2 i 5 lat). Posiadany przez nich majątek obejmuje nieukończony dom o pow. 116 m2. oraz nieruchomość rolną o pow. 1,06 ha. Wnioskodawczyni oświadczyła, iż uzyskane przez nią oraz jej męża w 2008 r. dochody obejmowały: wynagrodzenie za pracę skarżącej w kwocie 612 zł, zasiłek wychowawczy w wysokości 400 zł, wynagrodzenie za pracę jej męża (łącznie 12 707 zł brutto ) oraz dochód z gospodarstwa ustalony wg jego powierzchni przeliczeniowej - ok. 1898 zł.
W nadesłanym formularzu wniosku skarżąca wskazała na ponoszone w skali roku wydatki, tj.: ogrzewanie (ok. 3 000 zł), gaz (800 zł), energię elektryczną (1700 zł), bilety miesięczne (ok. 2800 zł), ubezpieczenie domu, podatek rolny, nakłady związane z prowadzeniem gospodarstwa (ok. 2500 zł).
Sąd nie negując trudnej sytuacji materialnej skarżącej uznał, że w sprawie zachodzi przesłanka, o której mowa w art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.).
Zgodnie z tym przepisem prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. Oczywista bezzasadność skargi zachodzi wówczas, gdy obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie, bez konieczności dokonywania głębszej analizy prawnej, wyklucza możliwość uznania żądania skarżącego ( por. J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi LexisNexis Warszawa 2004r. str. 321).
Z tego rodzaju sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie.
Stosownie do art. 149 P.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności. Zatem nakazanie wydania decyzji administracyjnej możliwe jest, gdy organ nie rozstrzygnął toczącej się przed nim sprawy. Celem skargi na bezczynność jest bowiem ostatecznie wydanie żądanego aktu, którego organ nie wydał pomimo istnienia prawnego obowiązku w tym zakresie. Z przytoczonego przepisu wynika więc, że ewentualne zobowiązanie organu do wydania orzeczenia nie jest możliwe, gdy organ orzeczenie takie wydał, choćby nawet naruszył przy tym terminy określone w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego, przewidziane dla załatwiania spraw.
Jak wynika z akt sprawy postanowieniem z dnia [...] maja 2009 r. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska rozpoznał zażalenie skarżącej na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] października 2008 r. W tym stanie rzeczy uwzględnienie skargi i zobowiązanie organu do rozpoznania przedmiotowego zażalenia stało się bezzasadne. Należy jednocześnie podkreślić, iż przy zarzucie bezczynności Sąd orzeka według stanu na dzień orzekania. Bezspornym jest zatem, że w dacie wydania niniejszego postanowienia ustała bezczynność organu, bowiem zażalenie skarżącej z dnia 27 listopada 2008 r. zostało rozpoznane.
Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 247 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.