Sprawa ze skargi na bezczynność Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. w przedmiocie przewlekłości w rozpatrywaniu skargi osoby osadzonej w zakładzie karnym
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki, po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P.W. na bezczynność Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. w przedmiocie przewlekłości w rozpatrywaniu skargi osoby osadzonej w zakładzie karnym postanawia odrzucić skargę

Uzasadnienie

P.W. odbywający karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w R. pismem procesowym z dnia [...] wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na bezczynność Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. w przedmiocie przewlekłości postępowania zainicjowanego skargą z dnia [...]. W motywach skargi podał, że wskazanym pismem z dnia [...] wniósł skargę do wskazanego powyżej organu nie otrzymał oczekiwanego wyjaśnienia i przedstawienia rzetelnej informacji.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w K. wniósł o odrzucenie skargi ewentualnie o jej oddalenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska zaznaczył, że tutejszy Sąd w odniesieniu do skargi z dnia [...] prowadzone było postępowanie wyjaśniające, w następstwie którego poinformowano skarżącego o tym, że wniesiona skarga jest bezzasadna. Nadto organ ten zaznaczył, że nie jest organem administracji publicznej w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego i z tego powodu terminy rozpatrywania wniosków, skarg i próśb osadzonych w zakładach karnych i aresztach nie mają zastosowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do postanowień art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej w zakresie skarg na: decyzje administracyjne; postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie; inne niż określone powyżej akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone powyżej, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; bezczynności organów w zakresie nie wydania decyzji; wymienionych postanowień oraz aktów i czynności z zakresu administracji dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Należy przy tym zaznaczyć, że istotą bezczynności jest niepodejmowanie przez organy administracji publicznej aktów lub czynności w sprawach indywidualnych, odnoszących się do konkretnego podmiotu i regulujących jego sytuację prawną. Oznacza to, że bezczynność organu występuje wówczas, gdy organ ten w wynikającym z przepisów prawa terminie do załatwienia sprawy nie podjął czynności, do której był zobligowany lub prowadził postępowanie, lecz nie zakończył go wydaniem przewidzianego prawem rozstrzygnięcia (decyzji lub postanowienia) lub innego aktu administracyjnego, jak również nie wykonał stosownej czynności, której zobowiązany był podjąć.

Przedmiotem rozpatrywanej sprawy jest skarga P.W. na bezczynność Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. w zakresie nie udzielenia odpowiedzi na skargę złożoną w dniu [...].

W świetle tak sformułowanego zarzutu Sąd uznał, że nie mieści się on w zakresie kognicji sądu administracyjnego. Zarzut ten dotyczy bowiem sposobu załatwienia skargi dotyczącej warunków bytowych odbywania kary pozbawienia wolności. Z unormowań prawnych nie wynika, aby sprawa taka miała być załatwiona w drodze decyzji administracyjnej czy też innego aktu administracyjnego, który byłby objęty skargą do sądu administracyjnego. Na marginesie prowadzonych rozważań przyjdzie zauważyć, że tego typu sprawy podlegają rozpoznaniu w trybie uregulowanym w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu załatwiania wniosków, skarg i próśb osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych. W oparciu o przywołany akt normatywny nie podejmuje się żadnych władczych rozstrzygnięć z zakresu administracji publicznej, a jedynie ocenia działalność jednostek Służby Więziennej oraz zatrudnionych w niej funkcjonariuszy.

W tym stanie rzeczy stwierdzić trzeba, że skarga złożona przez skarżącego nie podlega właściwości sądu administracyjnego. Oznacza to, że skarga ta jest niedopuszczalna, a okoliczność ta wyczerpuje przesłankę jej odrzucenia przewidzianą treścią art. 58 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Zatem mając na myśli postanowienia art. 58 § 3 wyżej wymienionej ustawy należało orzec jak w sentencji.

SW

Strona 1/1