1. Tylko wtedy, gdy wydanie decyzji jest obligatoryjną konsekwencją zakończenia postępowania administracyjnego, sąd administracyjny jest władny na mocy art. 216 par. 4 Kpa zobowiązać organ administracji państwowej do wydania decyzji w określonym terminie.
2. Sąd administracyjny nie może na zasadzie art. 216 Kpa zobowiązać organu do wydania decyzji w trybie art. 200 par. 2 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił na podstawie art. 207 par. 6 Kpa skargę Mirosława D. na bezczynność Architekta Miasta W. w przedmiocie zezwolenia na rozbudowę budynku.
Architekt Miasta W. decyzją nr 1022/88 z dnia 27 lipca 1988 r., wydaną w trybie art. 200 par. 2 Kpa w wyniku uznania za słuszną skargi Jolanty L. na decyzję nr 746/88 z dnia 9 czerwca 1988 r., uchylił w całości tę ostatnią decyzję i utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Gminy H. z dnia 23 maja 1988 r., zezwalającą na rozbudowę budynku socjalnego na działce nr 90 we wsi D. Sz. 15.
Ten sam organ stopnia wojewódzkiego, po rozpatrzeniu odwołania Mirosława D. od decyzji Naczelnika Gminy H. z dnia 10 listopada 1988 r., zezwalającej Jolancie L. na zabezpieczenie budynku w sposób określony w decyzji z dnia 12 lipca 1988 r., decyzją nr 1476/88 z dnia 17 listopada 1988 r. uchylił w całości podaną decyzję Naczelnika Gminy H. i umorzył postępowanie przed organem pierwszej instancji w powyższym zakresie.
Na obie wyżej wymienione decyzje Architekta Miasta W. zostały w dniu 29 listopada 1988 r. wniesione przez Mirosława D. skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję z dnia 27 lipca 1988 r.
Architekt Miasta W. postanowieniem z dnia 13 kwietnia 1989 r. zawiesił nadanie stosownego biegu tym skargom do czasu rozpoznania przez Sąd Rejonowy sprawy o zniesienie współwłasności działki położonej we wsi D. Sz. 15.
W dniu 22 maja 1989 r. Mirosław D. złożył zażalenie do Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, domagając się nadania dalszego biegu jego skargom i kwestionując zasadność zawieszenia w tym zakresie postępowania. Zażalenie to zostało przekazane Ministrowi przez Architekta Miasta W. przy piśmie z dnia 19 sierpnia 1989 r.
Pismem z dnia 23 października 1989 r. Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa zlecił Architektowi Miasta W. rozpatrzenie wniosku o przywrócenie terminu stosownie do kompetencji wynikających z art. 59 Kpa.
Architekt Miasta W., bez uprzedniego podjęcia zawieszonego postępowania, przekazał akta postępowania administracyjnego Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu wraz z odpowiedzią na skargę z dnia 22 stycznia 1990 r., zawierającą wniosek o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 216 par. 1 Kpa skargę na niewydanie w terminie decyzji można wnieść tylko wtedy, gdy w ustalonym w przepisach prawa terminie organ administracji państwowej nie wydał decyzji w postępowaniu w pierwszej instancji lub w postępowaniu odwoławczym. Według zaś art. 216 par. 4 Kpa sąd administracyjny, gdy uzna taką skargę za uzasadnioną, zobowiązuje organ administracji państwowej do wydania decyzji w określonym terminie.
Z przepisów tych wynika, że przedmiotem skargi opartej na zarzucie niewydania w terminie decyzji musi być zwłoka organu orzekającego pierwszej lub drugiej instancji w wydaniu decyzji administracyjnej, będącej obligatoryjną konsekwencją zakończenia postępowania administracyjnego, co zachodzi w każdym wypadku, gdy przepisy prawa zobowiązują organy do załatwienia danej sprawy w formie decyzji administracyjnej. Tylko wtedy, gdy postępowanie administracyjne powinno kończyć się decyzją, sąd administracyjny władny jest na mocy art. 216 par. 4 Kpa zobowiązać organ administracji państwowej do wydania decyzji w określonym terminie.
Tych zasad nie można odnieść do postępowania uregulowanego przepisem art. 200 par. 2 Kpa, dotyczącym wyłącznie trybu wnoszenia skargi do sądu administracyjnego. Treść tego przepisu przewiduje nie obowiązek, lecz jedynie możliwość zakończenia tej fazy postępowania decyzją administracyjną, której wydanie uwarunkowane jest uznaniem przez organ odwoławczy skargi w całości za słuszną. Skoro zatem ocena skargi, przed jej przekazaniem sądowi administracyjnemu, poddana jest wyłącznej kompetencji organu odwoławczego, to jest oczywiste, że sąd administracyjny nie może zobowiązać tego organu do wydania decyzji w trybie art. 200 par. 2 Kpa, gdyż byłoby to równoznaczne z merytorycznym przesądzeniem skargi jako w całości słusznej.
W rozpatrywanej sprawie znaczna i nieuzasadniona zwłoka w przekazaniu przez Architekta Miasta W. skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego mogła być kwestionowana przez skarżącego na podstawie przepisów art. 101 par. 3 i art. 36 Kpa. Z przytoczonych wyżej względów nie mógł do tego służyć art. 216 Kpa. Skarga zatem podlegała odrzuceniu przez Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 207 par. 6 w związku z art. 216 par. 5 Kpa.