Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ireneusz Dukiel po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi C. C. na decyzję Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego we W. z dnia [...] marca 2017 r., nr [...] w przedmiocie waloryzacji emerytury wojskowej postanawia: odrzucić skargę.
Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego we W. (dalej jako organ), działając na podstawie art. 31 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (t. jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 1037 ze zm., dalej u.z.e.ż.z.), decyzją z dnia [...] marca 2017 r., nr [...], ustalił C. C. (dalej jako strona lub skarżący) od dnia 1 marca 2017 r. zwaloryzowaną wysokość emerytury wojskowej (5.550,55 zł), stanowiącą iloczyn dotychczasowej jej wysokości (5.526,23 zł) i wskaźnika waloryzacji (100,44 %)
Ze wskazaną decyzją nie zgodził się skarżący, który w piśmie z dnia 19 kwietnia 2017 r. (zatytułowanym jako "odwołanie" i zaadresowanym do Ministra Obrony Narodowej) podkreślił, że istotą sporu nie pozostaje problem zwaloryzowania świadczenia, lecz wady decyzji administracyjnej wydanej z rażącym naruszeniem prawa: art. 7 Konstytucji RP oraz art. 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm., dalej k.p.a.). Zdaniem strony organ błędnie przywołał art. 31 u.z.e.ż.z. jako podstawę wydanego aktu, gdyż decyzja o ustaleniu emerytury wojskowej zapadła już w dniu [...] września 1991 r. i jest ona prawomocna oraz ostateczna. Od tego momentu zmiany wysokości zaopatrzenia emerytalnego odbywają się na podstawie art. 6 ust. 1 - 3 oraz art. 32 ust. 1 - 2 u.z.e.ż.z. Zaskarżona decyzja jest zatem nieważna z mocy art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i jako taka winna podlegać uchyleniu.
Skarżący nadto zarzucił zakwestionowanemu rozstrzygnięciu naruszenie:
- art. 2 i art. 7 Konstytucji RP, art. 6 k.p.a. oraz art. 53 u.z.e.ż.z., poprzez niedokonanie konwersji grupy zaopatrzenia emerytalnego z poprzedniej "U" na aktualną "G";
- art. 7 i art. 190 ust. 1 Konstytucji RP, poprzez dokonanie bezprawnego rozszerzenia zakresu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r., sygn. akt K 4/99, niezgodnie z jego sentencją oraz z art. 186 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 1998 r., Nr 162, poz. 1118 ze zm., dalej u.e.r.). Przepisem badanym w tej sprawie był bowiem art. 159 ust. 1 u.e.r., a nie art. 6 u.z.e.ż.z. w brzmieniu nadanym przez art. 159 ust. 1 u.e.r.;
- art. 2, art. 7 i art. 190 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 k.p.a., poprzez niewydanie decyzji o waloryzacji na podstawie art. 6 u.z.e.ż.z., w brzemieniu ustalonym na dzień 10 grudnia 1993 r.;
- § 23 ust. 1 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 lutego 2012r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organów w sprawach zaopatrzenia emerytalnego żołnierzy zawodowych oraz uprawnionych członków ich rodzin (t. jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 194 ze zm.), stanowiącego, że organ wydaje decyzję w sprawie zaopatrzenia emerytalnego, która oprócz składników określonych w art. 107 k.p.a. zawiera również rodzaj świadczenia oraz jego wysokość i sposób wyliczenia, a także datę od której przysługuje świadczenie;
- art. 107 § 1 k.p.a., poprzez brak pieczęci oraz podpisu organu.