Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Kaja Angerman po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. J. na pismo Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w [...] z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie wyznaczenia dyżuru obrończego w sądzie postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia [...] listopada 2016 r. l. dz. [...] Wicedziekan Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w [...] poinformował K. J., będącego radcą prawnym, że w wykonaniu nałożonego na okręgowe izby radców prawnych obowiązku zapewnienia dyżurów radców prawnych w siedzibach sądów rejonowych pozostających w obszarze właściwości danej OIRP - zgodnie z ustawą z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247 ze zm.) oraz rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 czerwca 2015 r. w sprawie sposobu zapewnienia oskarżonemu korzystania z pomocy obrońcy w postępowaniu przyspieszonym (Dz. U. poz. 920) - został mu wyznaczony w dniu 17 października 2017 r. dyżur w Sądzie Rejonowym dla [...] w [...].
Pismem z dnia 13 lutego 2017 r. K. J. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na ww. pismo Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w [...] jako stanowiące akt/czynność z zakresu administracji publicznej. Skarżący zwrócił się o uchylenie zaskarżonego aktu/czynności w całości oraz zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania.
W uzasadnieniu wskazał, że obowiązek sprawowania dyżurów w określonym czasie i miejscu nie wynika z ustawy, lecz z odrębnych przepisów w postaci rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 czerwca 2015 r. w sprawie sposobu zapewnienia oskarżonemu korzystania z pomocy obrońcy w postępowaniu przyspieszonym.
Skarżący stwierdził, że zgodnie z przepisami prawa, radca prawny wykonuje zawód ze starannością wynikającą z wiedzy prawniczej oraz zasad etyki radcy prawnego (art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych), w tym nie może podjąć się prowadzenia sprawy, jeżeli nie posiada wystarczającej wiedzy lub doświadczenia (art. 12 ust. 1 Kodeksu etyki zawodowej radcy prawnego). Wyjaśnił, że taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie.
W odpowiedzi na skargę Rada Okręgowej Izby Radców Prawnych w [...] wniosła o odrzucenie skargi argumentując, że sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Mając na uwadze przedmiot niniejszej sprawy, wskazać należy, że normy kształtujące podstawy systemu sądownictwa zawarte w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. zakładają określenie właściwości sądów administracyjnych przez ustawodawcę w sposób pozytywny.
Zgodnie z art. 175 ust. 1 ustawy zasadniczej, wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne. Ustrój i właściwość sądów oraz postępowanie przed nimi określają ustawy (art. 176 ust. 2). Sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości we wszystkich sprawach z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych dla właściwości innych sądów (art. 177). Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny oraz inne sądy administracyjne sprawują, w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta obejmuje również orzekanie o zgodności z ustawami uchwał organów samorządu terytorialnego i aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej (art. 184).