Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Michał Sułkowski po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku P. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi P. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji dnia [...] stycznia 2010 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania postanawia: przyznać prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowić w niniejszej sprawie dla P. K. adwokata w ramach przyznania prawa pomocy, o którego wyznaczenie zwrócić się do Okręgowej Rady Adwokackiej w W.
P. K. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata z urzędu.
Ze złożonego na urzędowym formularzu wniosku z dnia 24 marca 2010 r. oraz zaświadczenia Zastępcy Dyrektora Aresztu Śledczego w K. z dnia [...] marca 2010 r. wynika, że skarżący przebywa aktualnie w areszcie śledczym. Mimo to, że pozostaje w związku małżeńskim nie utrzymuje kontaktu z żoną. Ma dwoje małoletnich dzieci w wieku 11 lat i 5 lat. Jest osobą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności orzeczonym na stałe. W związku z pobytem w zakładzie karnym, od końca marca 2007 r. odebrano mu wskazane w rubryce nr 10 formularza wniosku świadczenia z pomocy społecznej. W areszcie śledczym nie jest zatrudniony odpłatnie. Nie posiada nieruchomości, wartościowych przedmiotów, oszczędności, papierów wartościowych, ani innych zasobów pieniężnych.
Stosownie do treści art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej powoływanej również jako ppsa, prawo pomocy przysługuje osobie fizycznej w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, zaś w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Przebywając aktualnie w areszcie śledczym, skarżący nie wykonuje pracy zarobkowej. W związku z orzeczonym stopniem niepełnosprawności, możliwość podjęcia przezeń zatrudnienia jest zasadniczo ograniczona. Stosownie bowiem do treści art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92 ze zm.) do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.
Przed końcem marca 2007 r. skarżący otrzymywał świadczenia z pomocy społecznej, które z zasady służą umożliwieniu przezwyciężenia trudnych sytuacji życiowych, których osoba nie jest w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości (art. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - Dz. U. Nr 115, poz. 728 ze zm.). Od 31 marca 2007 r. wnioskodawca nie ma prawa do tych świadczeń. Trzeba przy tym podkręcić, że powodem utraty pomocy socjalnej nie była poprawa sytuacji finansowej skarżącego, a pobyt w zakładzie karnym (aktualnie w areszcie śledczym). W myśl bowiem art. 13 ust. 1 i ust. 2 powołanej ustawy o pomocy społecznej osobie odbywającej karę pozbawienia wolności nie przysługuje prawo do świadczeń z pomocy społecznej, a osobie tymczasowo aresztowanej zawiesza się prawo do świadczeń z pomocy społecznej. Za okres tymczasowego aresztowania nie udziela się świadczeń.
W tej sytuacji, biorąc pod uwagę, że skarżący nie posiada wartościowych przedmiotów, ani zasobów pieniężnych i nie może liczyć na wsparcie finansowe żony, należy stwierdzić, że nie jest on w stanie wygospodarować środków, które pozwoliłyby pokryć jakiekolwiek koszty postępowania przed sądem.
W konsekwencji należy uznać, że zostały spełnione przesłanki obligujące do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Z tych względów, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i art. 258 § 2 pkt 7 ppsa, należało orzec jak w postanowieniu.