Należy podkreślić, że w ugruntowanym już orzecznictwie wskazuje się, że prawo pomocy jest wyłomem uczynionym przez ustawodawcę na rzecz strony biednej, którego udzielenie wiąże się z koniecznością należytego zachowania się wnioskodawcy (przedstawienia sądowi oceniającemu wniosek całości materiału dokumentującego stan majątkowy). Prawo pomocy nie jest instytucją przysługującą osobom uznającym się za niezamożne, a osobom, które taki fakt wykażą stosownymi dokumentami i oświadczeniami (postanowienie NSA z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. I OZ 21/15, LEX nr 1640412). To bowiem na ubiegającym się o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar wykazania, w jakiej sytuacji się znajduje i że jest to sytuacja uprawniająca do przyznania prawa pomocy.
W rozpatrywanej sprawie skarżący nie wykazał takich okoliczności, które uzasadniałyby uwzględnienie jego wniosku. Zatem mając na uwadze, że skarżący po pierwsze, nie wykazał sytuacji majątkowej syna, z którym pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym oraz - po drugie - nie wykazał, aby znajdował się w sytuacji, w które uzyskanie środków na prowadzenie niniejszego postępowania jest niemożliwe, zatem uzasadniona jest odmowa przyznania prawa pomocy. Jeszcze raz należy bowiem przypomnieć, że prawo pomocy przyznawane jest osobom, które pomimo starań i przy największym możliwym wysiłku nie mogą ponieść kosztów postępowania, ponieważ ich dochód jest wybitnie niski lub też nie osiągają żadnego dochodu. Skarżący uzyskuje stały regularny dochód z tytułu emerytury w wysokości ok. 2000 zł, koszty utrzymania domu ponosi wraz synem, który - jak wynika z oświadczenia skarżącego - prowadzi firmę. Z przedłożonych przez skarżącego dokumentów (w tym kopii opłat za energię elektryczną, opał, wodę) wynika, że opłaty są regulowane na bieżąco. Nic nie wskazuje także, aby skarżący miał trudności finansowe, aby zalegał z jakimikolwiek opłatami. W ocenie referendarza sądowego odmowa przyznania prawa pomocy w niniejszej sprawie nie pozbawi skarżącego prawa do sądu, bowiem na obecnym etapie postępowania zobowiązany jest do uiszczenia wpisu od skargi w wysokości 100 zł, a nie wykazał takich okoliczności, które mogłyby prowadzić do wniosku, że kwota ta stanowi dla niego barierę uniemożliwiającą skorzystanie z drogi sądowej.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 oraz art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a., postanowiono jak w sentencji.