- faktury za wodę wystawione na nazwisko syna: za okres od 28 października 2017 r. do 22 stycznia 2018 r. w wysokości 313,56 zł; za okres od 23 stycznia 2018 r. do 29 marca 2018 r. - w wysokości 253,10 zł.,
- rachunek R. P. za telefon w wysokości 45 zł,
- potwierdzenie przelewu dokonanego przez R. P. w dniu 9 stycznia 2018 r. kwoty 1 146,85 zł na rzecz [...] S.A. BOK P.,
- fakturę wystawioną na E. P. za energię elektryczną w kwocie 742, 57 zł (należność za okres od 2 czerwca 2017 r. do 4 grudnia 2017 r.),
- decyzję w sprawie wymiaru łącznego zobowiązania pieniężnego za rok 2018 - w wysokości 310 zł;
- decyzję waloryzacyjną ZUS, z której wnika, że skarżący otrzymuje świadczenie emerytalne w wysokości 2026,02 zł.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje:
Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm. - dalej jako: "P.p.s.a."), strona wnosząca do sądu pismo podlegające opłacie lub powodujące wydatki obowiązana jest do poniesienia kosztów postępowania. Art. 243 i nast. cytowanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przewidują możliwość ubiegania się przez osobę fizyczną o przyznanie prawa pomocy, gdy wykaże że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania lub nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Jak wynika z powyższego, w postępowaniu sądowoadministracyjnym podmiot wnoszący skargę do sądu musi liczyć się z koniecznością poniesienia kosztów postępowania. Z tego punktu widzenia przyznanie prawa pomocy jest instytucją wyjątkową, przysługującą jedynie w sytuacjach, gdy poniesienie kosztów przez stronę spowodowałoby u niej uszczerbek w środkach utrzymania koniecznego. Rozpatrując niniejszy wniosek, należy podkreślić, że zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a., przyznanie stronie prawa pomocy w zakresie całkowitym jest możliwe gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek pełnych kosztów postępowania.
Ponadto, w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, że to na wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania, że znajduje się w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy. Powinien on zatem przekonać Sąd o konieczności przyznania mu prawa pomocy. Wnioskodawca ubiegający się o przyznanie prawa pomocy musi wykazać, tj. należycie udokumentować swoją sytuację materialną, gdyż to na podstawie przekazanych przez niego informacji Sąd dokonuje merytorycznej oceny wniosku pod kątem wystąpienia przesłanek przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie (por. np. postanowienia NSA z dnia 16 grudnia 2010 r., sygn. akt II GZ 409/10 i z dnia 20 stycznia 2012 r., sygn. akt IIFZ833/11).
Stosownie do treści art. 252 § 1 P.p.s.a. osoba fizyczna, która ubiega się o przyznanie prawa pomocy, jest zobowiązana do złożenia oświadczenia dotyczącego jej stanu majątkowego oraz podania dokładnych danych o stanie rodzinnym. Z kolei art. 255 P.p.s.a. stanowi, że jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku okaże się niewystarczające do oceny jej stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, strona jest zobowiązana złożyć na wezwanie, w zakreślonym terminie, dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego. Dopiero po otrzymaniu i zapoznaniu się z treścią takich dokumentów możliwe jest wydanie prawidłowego orzeczenia w tym zakresie.