Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Monika Stępkowska-Bigiej po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. H. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi V. T. i J. H. na decyzję Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia [...] lipca 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: 1) odmówić J. H. zwolnienia od kosztów sądowych, 2) ustanowić dla J. H. adwokata.
J. H. po wezwaniu go do uiszczenia wpisu od skargi w niniejszej sprawie w wysokości 200 zł w dniu 18 września 2012 r. zwrócił się do Sądu z wnioskiem o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie całkowitym, tj. o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o ustanowienie adwokata.
Z informacji zawartych we wniosku sporządzonym na urzędowym formularzu PPPF, oraz z dokumentów źródłowych nadesłanych w dniu 18 października 2012 r. wynika, że wnioskodawca jest niepełnosprawny, ma trudności w komunikowaniu się z otoczeniem. Wnioskodawca wymienił następujące miesięczne wydatki: leki 310 zł, wizyty lekarskie 150 zł, energia elektryczna 245,83 zł, abonament telefoniczny 51,48 zł, koszty dostawy wody i odbioru ścieków 64,28 zł, wywóz śmieci 71 zł, zakup opału 380 zł, alimenty 462 zł. Skarżący oświadczył, że na pokrycie pozostałych kosztów utrzymania pozostaje ok. 1300 zł. Skarżący prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z żoną. Posiada dom o pow. 109 m2 (współwłasność w ½) oraz działkę siedliskową o pow. 913 m2 (½ udziału). Skarżący uzyskuje dochód w wysokości 2594,64 zł brutto z tytułu emerytury, a jego żona 952,09 zł brutto (jak wynika z kopii przekazu pocztowego świadczenia).
Rozpoznając wniosek zważono co następuje:
Przede wszystkim zaznaczyć należy, że prawo pomocy, zarówno w zakresie całkowitym, jaki i częściowym, jest instytucją stanowiącą wyjątek od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez strony. Z tego względu przesłanki zastosowania tej instytucji winny być interpretowane w sposób ścisły. Udzielenie prawa pomocy jest bowiem formą dofinansowania strony postępowania z budżetu Państwa i powinno mieć miejsce tylko w sytuacjach, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe (por. postanowienie NSA z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt I OZ 1099/11).
Ponadto, w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, że to na wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania, że znajduje się w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy. Powinien on zatem przekonać Sąd o konieczności przyznania mu prawa pomocy. Wnioskodawca ubiegający się o przyznanie prawa pomocy musi wykazać, tj. należycie udokumentować swoją sytuację materialną, gdyż to na podstawie przekazanych przez niego informacji Sąd dokonuje merytorycznej oceny wniosku pod kątem wystąpienia przesłanek przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie (por. np. postanowienia NSA z dnia 16 grudnia 2010 r., sygn. akt II GZ 409/10 i z dnia 20 stycznia 2012 r., sygn. akt IIFZ833/11). Stosownie bowiem do art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012r., poz. 270), zwanej dalej P.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane osobie fizycznej w zakresie całkowitym, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym przysługuje osobie, która wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku koniecznego dla sienie i rodziny.