Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Monika Stępkowska - Bigiej po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku r. pr. M. L. o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z dnia [...] czerwca 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia represji postanawia: przyznać r. pr. M. L. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonywane na zasadzie prawa pomocy oraz kwotę 27,60 (dwadzieścia siedem 60/100) złotych stanowiącą 23 % podatku od towarów i usług.
Postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2012 r. referendarz sądowy przyznał w niniejszej sprawie skarżącemu M. M. prawo pomocy w zakresie całkowitym, tj. zwolnił go od kosztów sądowych oraz ustanowił radcę prawnego.
Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. M. na decyzję Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z dnia [...] czerwca 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia represji i przyznał na rzecz wyznaczonego r. pr. M. L. stosowne wynagrodzenie tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
W imieniu skarżącego w dniu 19 kwietnia 2013 r. r. pr. M. L. wniosła skargę kasacyjną, wnosząc jednocześnie o przyznanie ze środków Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.
W dniu 7 czerwca 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II OSK 1217/13) oddalił skargę kasacyjną po rozpoznaniu jej na posiedzeniu niejawnym.
W dniu 11 czerwca 2013 r. r. pr. M. L. powtórzyła wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oświadczając, że opłaty te nie zostały zapłacone ani w całości, ani w części.
Rozpoznając przedmiotowy wniosek zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy albo rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Szczególne zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielanej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490). Przepis § 14 ust. 2 pkt 2) lit. b rozporządzenia stanowi, że stawki minimalne wynoszą w postępowaniu przed sądami administracyjnymi za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej albo za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej - 50 % stawki określonej w pkt 1), a jeżeli sprawy nie prowadził ten sam radca prawny w drugiej instancji - 75 % tej stawki, w obu przypadkach nie mniej niż 120 zł. Zaś stawka minimalna określona w pkt 1 powołanego przepisu w niniejszej sprawie wynosi 240 zł.
Natomiast stosownie do treści § 2 ust. 3 powołanego rozporządzenia w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przed radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.
W niniejszej sprawie, mając na uwadze wyżej powołane przepisy uznano, że pełnomocnikowi należy przyznać wynagrodzenie za zastępstwo prawne w kwocie 120 zł (tj. 50 % stawki minimalnej), podwyższając powyższą kwotę o stawkę podatku od towarów i usług w oparciu o art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146 a pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.).
Wobec powyższego, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 258 § 1 i § 2 pkt 8 wyżej cytowanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanowiono jak w sentencji.