Sprawa ze skargi na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Teresa Zyglewska po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi G. D. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy postanawia: 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić ze Skarbu Państwa (kasa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie) na rzecz skarżącego G. D. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem uiszczonego wpisu sądowego.

Uzasadnienie strona 1/3

W dniu 14 czerwca 2017 r. A. D. złożyła do Wojewody [...] wniosek o udzielenie jej zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] odmówił wnioskodawczyni udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy w Polsce.

Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców, po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Przedmiotowe decyzje, zarówno organu pierwszej instancji, jak i organu odwoławczego, doręczone zostały A. D. i jej mężowi G. D..

Skargi na powyższą decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnieśli odrębnymi pismami zarówno A. D., jak i G. D. Skarga A. D. została zarejestrowana pod numerem porządkowym IV SA/Wa 1388/17.

W odpowiedzi na skargę Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Krąg podmiotów uprawnionych do wniesienia skargi określa art. 50 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu, uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym, jak również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.

Przedmiotem rozpoznania Sądu w niniejszej sprawie jest skarga wniesiona na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców utrzymującą w mocy decyzję organu pierwszej instancji o odmowie udzielenia A. D. zezwolenia na pobyt czasowy.

Będąca przedmiotem skargi decyzja organu odwoławczego została wydana na skutek rozpatrzenia odwołania A. D. i jej męża G. D. wniesionego od decyzji Wojewody [...], który wszczął postępowanie administracyjne na skutek wniosku A. D. o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy.

Jak wynika z rozdzielnika zaskarżonych decyzji, decyzje te, zarówno organu pierwszej instancji, jak i organu odwoławczego, doręczone zostały A. D. i G. D.

W reakcji na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców skarżący G. D. wniósł do sądu skargę.

Skarżący G. D. nie jest jednak uprawniony do występowania jako strona w postępowaniu przed organami w niniejszym postępowaniu i ani organy administracji, ani sąd administracyjny nie są też uprawnieni do przyznania danemu podmiotowi praw strony, jeżeli nie wynika to z wyraźnej normy prawnej. Doręczenie decyzji nie przesądza jeszcze, że podmiot, któremu doręcza się decyzję, zostaje uznany za stronę postępowania. W ocenie Sądu nie ma też prawnego znaczenia fakt, że skarżącemu doręczono za zwrotnym potwierdzeniem odbioru zarówno zaskarżoną decyzję, jak i poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji. Taki stan rzeczy nie stwarza bowiem prawa wniesienia odwołania do organu odwoławczego czy skargi do sądu administracyjnego. W świetle utrwalonego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego wadliwe doręczenie decyzji nie jest nieodwracalne w tym sensie, że nie jest równoznaczne z trwałym uznaniem interesu prawnego adresata decyzji. W dalszych etapach postępowania interes ten może być weryfikowany i może być skutecznie zakwestionowany. Uczestniczenie osoby fizycznej lub prawnej albo jednostki organizacyjnym nieposiadającej osobowości prawnej w postępowaniu administracyjnym nie jest konieczną przesłanką nabycia przez tę osobę lub jednostkę statusu strony postępowania i odwrotnie, samo faktyczne uczestniczenie takiej osoby lub jednostki nie powoduje uzyskania statusu strony przez tę osobę lub jednostkę, jeżeli nie spełniają one przesłanek wskazanych w art. 28 kpa [por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 maja 2001 r., sygn. akt I SA 2595/99 (LEX nr 54752), w którym trafnie przyjęto, że: "Uczestniczenie jakiejś osoby (fizycznej lub prawnej) w postępowaniu administracyjnym samo przez się nie czyni z niej strony. Musi ona wykazać, że ma materialnoprawny interes uczestniczenia w tej sprawie."].

Strona 1/3