Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Rząsa (spr.) po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu Miasta J. od postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] kwietnia 2018 r., nr [...] w przedmiocie zawieszenia postępowania administracyjnego postanawia: odrzucić sprzeciw
I.1. Burmistrz Miasta J. postanowieniem z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] zawiesił do czasu uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jednak nie dłużej jak na 9 miesięcy od daty złożenia wniosku, postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla zmiany sposobu użytkowania budynku garażowego na cele usługowe, usytuowanego na działce ew. nr [...] obręb [...], położonej przy ul. [...] w J.
I.2. Zażalenie na ww. postanowienie złożył T. P..
I.3. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
II.1. Sprzeciw od postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z [...] kwietnia 2018 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wywiodło Miasto J. reprezentowane przez Burmistrza Miasta J..
II.2. W odpowiedzi na sprzeciw Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o odrzucenie skargi, jako wniesionej przez organ, który wydał postanowienie w I instancji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
III.1. Sprzeciw podlega odrzuceniu. W niniejszej sprawie Miasto J. nie ma legitymacji procesowej do wniesienia sprzeciwu do sądu administracyjnego, albowiem Burmistrz Miasta J. wydał postanowienie w pierwszej instancji.
III.2. Zgodnie z treścią art. 50 § 1 p.p.s.a., uprawnionym do wniesienia skargi (sprzeciwu) jest każdy, kto ma w tym interes prawny. Mimo szeroko zakreślonej w powołanym przepisie legitymacji procesowej, Burmistrz Miasta J. nie jest uprawniony do wniesienia sprzeciwu, w sytuacji gdy w postępowaniu administracyjnym wydał postanowienie w pierwszej instancji. Wynika to z ogólnej zasady, że nie można łączyć roli procesowej organu administracji publicznej oraz strony. Należy wskazać, że stanowisko takie jest prezentowane przez Naczelny Sąd Administracyjny już od początku działalności tego Sądu. W jednym ze swych wyroków (zob. wyrok NSA z 26 maja 1982 r. sygn. akt SA/Gd 165/82, orzeczenia.nsa.gov.pl) Sąd wskazał, że zgodnie z art. 28 i art 29 k.p.a. stroną w postępowaniu administracyjnym nie może być organ, który z mocy przepisów prawa został powołany do wydawania decyzji administracyjnych, nawet wówczas, gdy tym organem nie jest organ administracji państwowej. Z kolei w postanowieniu z 15 października 1990 r. (sygn. akt SA/Wr 990/90, orzeczenia.nsa.gov.pl), Sąd stwierdził natomiast, że w ustawowej roli organu orzekającego nie ma miejsca na jego własny interes prawny lub obowiązek także wówczas, gdy w rzeczywistości decyzja jednak dotyka bezpośrednio lub pośrednio jego praw lub obowiązków. Taka pozycja organu wyłącza możliwość równoczesnego występowania w charakterze strony kierującej się własnym interesem i zabiegającej o uzyskanie korzystnej dla siebie decyzji. Odmienne zapatrywanie prowadziłoby do nieoczekiwanych konsekwencji również na gruncie stosowania przepisów proceduralnych, na przykład do pozbawienia znaczenia przepisów różnicujących wszczęcie postępowania z urzędu i na wniosek strony albo wywodzenia dopuszczalności wniesienia odwołania przez organ I instancji od własnej decyzji, gdyby już po jej doręczeniu adresatowi organ uznał ją za niekorzystną dla swoich interesów. Przede wszystkim zaś przyznanie organowi orzekającemu statusu strony w postępowaniu administracyjnym godziłoby w elementarne zasady i wartości obowiązujące w tym postępowaniu, skoro organ administracji publicznej stawałby się w ten sposób "sędzią we własnej sprawie". Bez względu na przedmiot sprawy i jego rzeczywisty związek z interesem prawnym gminy, nie jest ona stroną postępowania administracyjnego w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej, dotyczącej osoby trzeciej, w której decyzję wydaje organ tej jednostki samorządu terytorialnego. W rezultacie ani gmina, ani żaden organ gminy nie są uprawnieni do zaskarżenia do sądu administracyjnego decyzji organu odwoławczego. Podobny pogląd wyrażano w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w okresie obowiązywania ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.). W szczególności wywodzono, że powierzenie organowi jednostki samorządu terytorialnego właściwości do orzekania w sprawie indywidualnej, w formie decyzji administracyjnej, wyłącza możliwość dochodzenia przez tę jednostkę w tej sprawie jej interesu prawnego w trybie postępowania sądowoadministracyjnego. Jeżeli obowiązujące prawo powierza jednostce samorządu terytorialnego kompetencję do rozstrzygania, w drodze decyzji, o prawach i obowiązkach podmiotu pozostającego poza systemem organów administracji publicznej, jednostka ta nie staje się stroną tego postępowania nawet wówczas, gdy decyzja wywołuje określone skutki cywilnoprawne dla niej jako właściciela (por. uchwałę NSA z 9 października 2000 r., OPK 14/00, ONSA 2001/1/17 oraz uchwałę z 19 maja 2003 r., OPS 1/03, ONSA 2003/4/115).