Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Rząsa, po rozpoznaniu w dniu 1 października 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu radcy prawnego M. B. od postanowienia starszego referendarza sądowego z dnia 3 września 2019 r., sygn. akt IV SA/Wa 1181/19, przyznającego koszty nieopłaconej pomocy prawnej wykonywanej na zasadzie prawa pomocy w sprawie ze skargi E. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia administracyjnej kary pieniężnej za usunięcie drzewa postanawia: zmienić zaskarżone postanowienie starszego referendarza sądowego z dnia 3 września 2019 r., sygn. akt IV SA/Wa 1181/19, w ten sposób, że przyznać r.pr. M. B. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 2952,00 (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa) złote, w tym tytułem opłaty kwotę 2400,00 (dwa tysiące czterysta) złotych oraz tytułem 23% podatku od towarów i usług kwotę 552,00 (pięćset pięćdziesiąt dwa) złote.
Pismem z 11 września 2019 r. r.pr M. B. złożył sprzeciw od postanowienia Starszego Referendarza Sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 września 2019 r. sygn. akt IV SA/Wa 1181/19 o przyznaniu wynagrodzenia z tytułu nieodpłatnej pomocy prawnej wykonywanej z urzędu w kwocie 240 złotych powiększonej o kwotę 55,20 złotych stanowiącą 23% podatku od towarów i usług wskazując, że w sposób nieuprawniony przyjęto, że przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie nie jest należność pieniężna.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Sprzeciw zasługuje na uwzględnienie.
W niniejszej sprawie skargą objęta była decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia kary pieniężnej za usunięcie drzewa w kwocie 14 420,00 zł. Jak stanowi art. 216 p.p.s.a., jeżeli przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna, stanowi ona wartość przedmiotu zaskarżenia. W rozpoznawanej sprawie jest to kwota 14 420,00 zł.
Zgodnie z § 21 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej wykonywanej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2019 r. poz. 68, dalej: "rozporządzenie") opłaty maksymalne stanowią - w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, pierwszej instancji, w sprawie, której przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna - opłatę maksymalną obliczoną na podstawie § 8 tego rozporządzenia. Na podstawie § 8 pkt 5 rozporządzenia można ustalić, że opłaty maksymalne przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 10 000 zł, ale do 50 000 zł, wynoszą 2 400 zł. W sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika z urzędu, opłaty te Sąd podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług (§ 4 ust. 3 rozporządzenia).
Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, że pełnomocnikowi należy przyznać opłatę w wysokości 2400 zł podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług obowiązującą w dniu orzekania, na podstawie § 21 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z § 4 ust. 1 rozporządzenia. W ocenie Sądu przyznana kwota uwzględnia realny nakład pracy pełnomocnika w prowadzonym postępowaniu sądowym.
W tym stanie rzeczy Sąd - na mocy art. 260 w zw. z art. 250 § 1 p.p.s.a. - orzekł jak w sentencji postanowienia.