Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Teresa Zyglewska po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. B. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi K. B. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości postanawia przyznać prawo pomocy we wnioskowanym zakresie.
K. B. wraz ze skargą na decyzję Wojewody [...] z [...] stycznia 2015 r. w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
Postanowieniem z 2 czerwca 2015 r. referendarz sądowy zwolnił skarżącego od wpisu od skargi, a w pozostałym zakresie oddalił wniosek.
Powyższe postanowienie zostało doręczone skarżącemu w dniu 12 czerwca 2015 r.
W dniu 17 czerwca 2015 r. skarżący wniósł sprzeciw od postanowienia referendarza sądowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Stosownie do treści art. 260 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) dalej również "p.p.s.a.", w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, że K. B. wniósł w terminie sprzeciw od postanowienia z 2 czerwca 2015 r. Sprzeciw nie zawiera braków skutkujących jego odrzuceniem. Oznacza to, że postanowienie referendarza sądowego utraciło moc, a wniosek o przyznanie prawa pomocy podlega rozpoznaniu przez Sąd.
Dalej należy wskazać, że na gruncie obowiązujących przepisów dotyczących postępowań sądowych obowiązuje zasada, zgodnie którą koszty sądowe pokrywa osoba dochodząca swych roszczeń przed sądem. Regulacje postępowania sądowoadministracyjnego pozwalają skarżącemu, nie posiadającemu wystarczających środków finansowych koniecznych do ochrony ich interesu prawnego na ubieganie się o przyznanie tzw. prawa pomocy. Zgodnie z art. 245 § 3 i art. 246 §1 pkt 2 p.p.s.a., prawo pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika, przysługuje osobie fizycznej, która wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Z treści tego przepisu jednoznacznie wynika, że na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, że jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, iż uzasadnia poczynienie odstępstwa od generalnej zasady ponoszenia kosztów postępowania sądowego.
Wnioskując o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych K. B. oświadczył, że wspólnie z żoną i synem prowadzi gospodarstwo domowe. Źródłem ich utrzymania jest gospodarstwo rolne oraz świadczenie rodzinne syna. W oparciu o przedstawione dokumenty wynika, że łączna wysokość dochodu wynosi 1596 zł miesięcznie. Skarżący posiada dom o powierzchni 106 m2, nieruchomość rolną o powierzchni 4,8117 ha, dwa budynki gospodarcze o łącznej powierzchni 80 m2 oraz samochód marki [...], rocznik 1996.
Wśród miesięcznych wydatków skarżący wymienił składki na ubezpieczenie społeczne 130 zł, opłatę za energię elektryczną 250 zł, za wodę i ścieki 94 zł, opłatę za internet 30 zł, opłatę za telefon 25-35 zł, a także opłatę za obiady w szkole 90-100 zł. Ponadto skarżący posiada zadłużenie bankowe w wysokości 9000 zł i zgodnie z harmonogramem spłat pożyczki miesięczna rata wynosi 324 zł.
Mając na uwadze powyższe oświadczenia wnioskodawcy oraz przedłożone dokumenty źródłowy Sąd uznał, że wniosek K. B. o przyznanie prawa pomocy zasługuje na uwzględnienie.
Przedstawiona przez wnioskodawcę sytuacja majątkowa i rodzinna uprawdopodabnia, że skarżący spełnia przesłanki przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Biorąc pod uwagę podaną przez stronę wysokość wydatków w gospodarstwie domowym, a także aktualny poziom cen dóbr i usług niezbędnych do zaspokojenia innych, podstawowych potrzeb życiowych, jak wyżywienie, czy ubranie, Sąd stwierdził, że dochody uzyskiwane przez skarżącego nie pozwalają mu na poniesienie pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku koniecznego utrzymania dla siebie i rodziny.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 260 p.p.s.a. w związku z art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.