Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie: - Karolina Kisielewicz-Malec po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku I. D. o ustanowienie adwokata z urzędu w sprawie ze skargi I. D. na niewykonanie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 grudnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1880/08 przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. postanawia: - ustanowić dla skarżącej adwokata z urzędu, o którego wyznaczenie zwrócić się do Okręgowej Rady Adwokackiej w W..
Wnioskiem z dnia 28 stycznia 2013 r. I. D. zwróciła się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o przyznanie prawa pomocy w formie ustanowienia adwokata w sprawie wszczętej z jej wniosku o wymierzenie grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. z tytułu niewykonania wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 grudnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1880/08 uchylającego zaskarżony wyrok Sądu I instancji (z dnia 7 lutego 2008 r., sygn. akt IV SA/Wa 611/08) oraz decyzję organu II instancji (Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W.).
Z wniosku o przyznanie prawa pomocy oraz dołączonych do pisma dokumentów wynika, że I. D. prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z mężem i trójką dzieci. Rodzina wnioskodawczyni utrzymuje się z dochodów w wysokości ok. 1370 zł., na który składa się dochód z działalności gospodarczej męża skarżącej (taxi osobowe - ok. 1100 zł. miesięcznie) oraz świadczenia rodzinne (zasiłki rodzinne oraz dodatki do zasiłków rodzinnych). Skarżąca nie pracuje zawodowo.
Stwierdzono, co następuje:
Zgodnie z art. 246 § 1 p.p.s.a. prawo pomocy przysługuje osobie fizycznej w zakresie całkowitym - gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt 1), zaś w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (pkt 2).
Wniosek I. D. o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika procesowego (adwokata) jest kolejnym wnioskiem skarżącej o prawo pomocy złożonym w niniejszej sprawie. Wniosek ten, z uwagi na to, że na mocy prawomocnego postanowienia referendarza sądowego z dnia 7 sierpnia 2012 r., sygn. akt IV SA/Wa 1073/12 skarżącej przyznano prawo pomocy w zakresie częściowym przez zwolnienie od kosztów sądowych, podlega rozpatrzeniu przez pryzmat przesłanek przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym. W sytuacji bowiem, kiedy strona składa dwa kolejne wnioski o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym (np. najpierw przez zwolnienie od kosztów sądowych, a następnie - w związku z wcześniejszym pozytywnym dla niej rozstrzygnięciem w przedmiocie zwolnienia od kosztów sądowych - o ustanowienie pełnomocnika z urzędu) a uwzględnienie obu wniosków skutkować może przyznaniem stronie uprawnień składających się na prawo pomocy w zakresie całkowitym (art. 245 § 2 p.p.s.a.), przyjęcie, że oba złożone w wyżej opisanych warunkach wnioski o prawo pomocy powinny podlegać rozpatrzeniu przez pryzmat przesłanek z art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowanie wnioskodawców składających dwa następujące po sobie wnioski o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym w stosunku do wnioskodawców występujących z żądaniem przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym i podważałaby ratio legis przyjętego przez ustawodawcę unormowania. Porównanie treści przepisów zawartych w art. 246 § 1 pkt 1 i 2 p.p.s.a. prowadzi do wniosku, że przesłanki przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym są określone przez ustawodawcę bardziej rygorystycznie niż przesłanki przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym, albowiem wykazanie stanu braku możliwości poniesienia jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a.) jest dla strony trudniejsze niż wykazanie, że strona nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).
W orzecznictwie sądowym prezentowane jest stanowisko, że przyznanie prawa pomocy powinno mieć charakter wyjątkowy i winno być stosowane w stosunku do osób charakteryzujących się ubóstwem (np. do takich osób można zaliczyć bezrobotnych bez prawa do zasiłku lub osoby ze względu na okoliczności życiowe pozbawione całkowicie środków do życia).
W ocenie referendarza sądowego skarżąca spełnia przesłanki określone w art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. I. D. wraz z mężem mają na utrzymaniu troje dzieci, zaś ich sytuacja majątkowa jest skomplikowana. Wydatki o charakterze koniecznym pięcioosobowego gospodarstwa muszą pochłaniać całość łącznych dochodów. Rodzina skarżącej utrzymuje się m.in. dzięki pomocy państwa z zasiłków, nie posiada wartościowych przedmiotów, których ograniczenie używania czy sprzedaż mogłaby polepszyć stan finansowy.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., należało postanowić jak w sentencji.