Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: starszy referendarz sądowy Damian Mataczyński po rozpoznaniu w dniu [...] grudnia 2017r. sprawy z wniosku radcy prawnego B. K. w przedmiocie zasądzenia kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych postanawia przyznać od Skarbu Państwa - Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, na rzecz radcy prawnego B. K. kwotę [...]zł. tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia [...] lutego 2017r. odrzucił skargę T. S. o wznowienie postępowania sądowego zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 stycznia 2015r. sygn. akt IV SA/Po 1052/14 oddalającego skargę T. S. z dnia [...] lipca 2014r. nr [...] w przedmiocie nakazu wykonania określonego obowiązku.
Radca prawny B. K. będąc pełnomocnikiem skarżącego wyznaczonym na mocy postanowienia tut. Sądu z dnia 30 maja 2017r., w dniu 26 czerwca 2017r. wniósł skargę kasacyjną wraz z wnioskiem o zasądzenie na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego z tytułu dzielonej pomocy prawnej w ramach prawa pomocy, które nie zostały opłacone w całości ani w części przez skarżącego. Radca prawny B. K. złożył również oświadczenie, iż wynagrodzenie z tytułu wykonywania usług na zasadzie prawa pomocy należy kwalifikować do źródeł przychodów wykonywanych osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 27 września 2017r. sygn. akt II OSK 1960/17 oddalił skargę kasacyjną.
Radca prawny B. K. pismem z dnia 29 listopada 2017r. stwierdził, iż orzekając o wynagrodzeniu pełnomocnika wyznaczonego z urzędu od dnia 1 stycznia 2017 r. należy uwzględniać fakt, iż minimalne wynagrodzenie za pracę wynosi obecnie 2.000,00 zł brutto. Zdaniem pełnomocnika treść art. 8b ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (j.t. Dz.U. 2017r. poz. 847 - dalej ustawa o minimalnym wynagrodzeniu) dodanego przez art. 1 pkt 7 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016r. poz. 1265) powoduje, iż od dnia 1 stycznia 2017 r. wystąpiła kolizja między treścią ustawy o minimalnym wynagrodzeniu a treścią rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2016r., poz. 1715 - dalej rozporządzenie). Zmiana ustawy o minimalnym wynagrodzeniu doprowadziła bowiem do sytuacji, w której wynagrodzenie radcy prawnego wykonującego czynności zlecone przez sąd w sprawach z urzędu nie powinno być niższe od gwarantowanej ustawowo wysokości wynagrodzenia minimalnego lub globalnej kwoty za wykonane czynności ze stawką 13,00 zł za godzinę.
Pełnomocnik argumentując, że ustalenie opłaty w wysokości wyższej niż 240 zł - w oparciu o ustawę o płacy minimalnej powinno następować również z uwzględnieniem stopnia zawiłości sprawy oraz nakładu pracy radcy prawnego oraz wkładu jego pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy wskazał, iż przedmiotowa sprawa jest szczególnie skomplikowana pod względem ustalenia stanu faktycznego (jego obszerności i ilości przeprowadzonych dowodów przez skarżącego i złożonych przez niego pism), jak i dwukrotności przeprowadzania postępowania sądowego. Pełnomocnik podniósł, iż niniejsza sprawa wymagała nakładu pracy zgodnie z przedstawionym wyliczeniem, w tym 4 godzin na wykonanie fotokopii akt sprawy, 30 godzin na zapoznanie się fotokopią wykonanych akt sprawy, 50 godzin na zapoznanie się ze stanowiskiem doktryny i judykatury, 40 godzin na przygotowanie skargi kasacyjnej i 6 godzin na kontakt telefoniczny i e-mail ze skarżącym (bezskuteczne próby poszukiwania skarżącego).