Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Makosz-Frymus po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2008r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi P. G. na decyzję Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego z dnia 25 lipca 2007r., nr [...] w przedmiocie zwolnienia z odbycia zasadniczej służby wojskowej postanawia odmówić przyznania prawa pomocy /-/ E. Makosz-Frymus
P. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na decyzję Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego z dnia 25 lipca 2007 r. nr [...]. W skardze, oprócz wniosku o uchylenie zaskarżonej decyzji, skarżący zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia skargi. W uzasadnieniu podniósł, że zaskarżona decyzja doprowadzi Go do ruiny finansowej i pozbawi na starcie wszelkich perspektyw na dalsze dorosłe życie. Stanie się niewypłacalnym dłużnikiem w oczach banków, w których zaciągnął kredyty oraz firm telekomunikacyjnych. Zaskarżona decyzja jest dla niego bardzo krzywdząca oraz skazuje na dalsze niepowodzenia w życiu.
W zażaleniu od postanowienia sygn. akt IV SA/Po 404/08 z dnia 9 września 2008r., którym odmówiono wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, skarżący zawarł wniosek o przyznanie mu prawa pomocy. Wezwany zarządzeniem Sądu, skarżący nadesłał w dniu 7 października 2008r. wniosek o przyznanie prawa pomocy na druku urzędowego formularza, gdzie wskazał że wnosi o zwolnienie go od kosztów sądowych i o ustanowienie adwokata. We wniosku tym wskazał, że posiada rozliczne zobowiązania finansowe wynikające z umów kredytowych i innych umów niezbędnych w prowadzeniu działalności gospodarczej. Dalej skarżący podał, że prowadzoną działalność zmuszony jest "zamknąć", ze względu na koszty i rozpoczęte studia. Skarżący pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z pracującymi ojcem i bratem (dochody miesięczne po 1.364,09 zł każdy) oraz matką, co do której brak informacji, czy uzyskuje dochód.
Skarżący nie zastosował się do wezwania referendarza o uzupełnienie wniosku w terminie 7 dni, pod rygorem jego rozpatrzenia w oparciu o informacje podane w formularzu.
Sąd zważył, co następuje:
Przesłanki regulujące przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej zawarte są w art. 246 §1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej p.p.s.a.), zgodnie z którym prawo pomocy w zakresie całkowitym Sąd przyznaje, gdy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Prawo pomocy jest więc szczególną formą pomocy państwa przyznawanej osobom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej, uniemożliwiającej lub ograniczającej dostęp do sądu. Przy czym, chodzi o trudną sytuację materialną danej osoby lub rodziny, ale uwzględniającą także odniesienia obiektywne, tzn. sytuację na rynku pracy, poziom wynagrodzeń i świadczeń z tytułu ubezpieczenia społecznego oraz poziom życia większości rodzin. Co do zasady prawo pomocy nie powinno być więc udzielane osobom, które otrzymują stałe miesięczne dochody w wysokości przewyższającej kwotę przeznaczaną na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Sytuacja taka pozwala bowiem na przygotowanie się do wszczęcia akcji sądowej poprzez zaoszczędzenie odpowiednich środków na ten cel (por. M. Budachowska, Prawo pomocy w postępowaniu sądowo-administracyjnym, cz. II. Doradztwo Podatkowe 2005/9/51, Lex nr 49597). Dla uznania wniosku za uzasadniony decydujące znaczenie ma brak możliwości zgromadzenia środków finansowych. Na wnioskodawcy spoczywa obowiązek wykazania, iż nie jest w stanie zgromadzić odpowiednich środków na opłacenie kosztów koniecznych do prowadzenia postępowania przed sądem administracyjnym.
W świetle powyższego, stwierdzić należy, że skarżący nie wykazał aby można uznać go za osobę, która nie jest w stanie zgromadzić środków koniecznych do opłacenia kosztów sądowych od niniejszej sprawy, bez uszczerbku dla utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Skarżący podaje sprzeczne informacje na temat prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Z jednej strony w skardze, wskazuje że wciąż ją prowadzi, a we wniosku podaje że "zmuszony jest ją zamknąć". Nadto Sąd zauważa, że udzielenie kredytów i zawieranie umów w obrocie gospodarczym musi świadczyć o istnieniu po stronie skarżącego o płynności finansowej. Z zasad doświadczenia życiowego wynika bowiem, że instytucje finansowe nie udzielają kredytu w sytuacji, gdy kontrahent nie jest w stanie ich spłacić.
Skarżący jest osobą dorosłą i sprawną, pozostaje w gospodarstwie domowym z pracującymi ojcem i bratem, co nie pozwala przyjąć, że nie jest on w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, ani że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Ponadto należy zaznaczyć, że skarżący nie podał, czy i jakie dochody sam uzyskuje.
W związku z powyższym, po uwzględnieniu zaistniałej sytuacji procesowej na podstawie art. 245 §2, art. 246 §1 pkt 1 p.p.s.a., postanowiono jak w sentencji.
/-/ E. Makosz-Frymus
MZ