l. W razie równoczesnego złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy /art. 127 par. 3 Kpa/ i skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego pierwszeństwo ma wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
2. Złożenie przez stronę wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy /art. 127 par. 3 Kpa/ nie stanowi podstawy do odrzucenia skargi przez sąd administracyjny /art. 204 par. 1 w związku z art. 198 Kpa/.
Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 177 par. 1 pkt 3 Kpc w związku z art. 211 Kpa zawiesił postępowanie sądowe.
Decyzją z dnia 22 maja 1991 r. Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa stwierdził nieważność zarządzenia Prezesa Centralnego Urzędu Drobnej Wytwórczości z dnia 12 kwietnia 1951 r. w sprawie ustanowienia przymusowego zarządu państwowego nad przedsiębiorstwem Zakłady Ceramiczne - wł. inż. Stanisława W. w S., pow. G., oraz orzeczenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 18 marca 1959 r., stwierdzającego przejście na własność Państwa z mocy prawa z dniem 8 marca 1958 r. tego przedsiębiorstwa wraz z nieruchomością o powierzchni 2 ha 5101 m2, wchodzącą w skład przedsiębiorstwa. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że przy ustanowieniu przymusowego zarządu państwowego powyższym zarządzeniem powierzono sprawowanie tego zarządu Zakładom Terenowego Przemysłu Materiałów Budowlanych w G. Do dnia ustanowienia zarządu właściciel nieprzerwanie prowadził wyrób cegieł, zatrudniając 29 pracowników, a roczna produkcja wynosiła 96 mln jednostek. Po stwierdzeniu przejścia przedsiębiorstwa wraz z nieruchomością na własność Państwa prawo własności zostało wpisane do księgi wieczystej Kw nr 5333. Po zmianach organizacyjnych cegielnię posiadało Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej w Rz., następnie Zakłady Ceramiki Budowlanej w T., a obecnie Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej w N.S., znajdujące się w likwidacji. Stanisław W. zmarł w dniu 14 maja 1986 r., a jego następcami prawnymi są dzieci: Przemysław, Stanisław i Krzysztof W. oraz Zofia K., Wanda W., Wacław i Maria P. Z wnioskiem v stwierdzenie nieważności wystąpili wszyscy spadkobiercy reprezentowani przez pełnomocnika. Zarządzenie o ustanowieniu przymusowego zarządu nastąpiło w rażącym naruszeniem art. 1 ust. 3 dekretu z dnia 16 grudnia 1918 r. w przedmiocie przymusowego zarządu państwowego /Dziennik Praw Państwa Polskiego nr 21 poz. 67/, gdyż przedsiębiorstwo nie należało do kategorii obiektów wymienionych w tym przepisie. Prawną konsekwencją nieważności zarządzenia o zarządzie jest to, że do tego przedsiębiorstwa nie mogły mieć zastosowania przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1958 r. o uregulowaniu stanu prawnego mienia pozostającego pod zarządem państwowym /Dz.U. nr 11 poz. 37 ze zm./. W konsekwencji należało również stwierdzić nieważność orzeczenia o przejściu przedsiębiorstwa na własność Państwa.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej w N.S. /w likwidacji/ wnosi o uchylenie wydanej decyzji i przekazanie sprawy organowi właściwemu, to jest Ministrowi Rynku Wewnętrznego. Organ ten, zdaniem strony skarżącej, jest właściwy na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 23 października 1987 r. o utworzeniu urzędu Ministra Rynku Wewnętrznego /Dz.U. nr 33 poz. 177/.
Skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego wpłynęła do Ministerstwa Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w dniu 19 czerwca 1991 r. W tym samym dniu i do tego samego organu złożony został wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy stosownie do art. 127 par. 3 Kpa. Wniosek złożyło P.P.H. "C." Spółka z o.o. w G., będące w posiadaniu likwidowanego przedsiębiorstwa na podstawie umowy określonej w zarządzeniu o likwidacji.