Postanowieniem składu siedmiu sędziów z dnia 8 czerwca 2000 r., III ZP 19/99, Sąd Najwyższy odmówił podjęcia uchwały, powołując się na poglądy przedstawione w postanowieniu składu siedmiu sędziów z dnia 16 czerwca 1994 r., II UZP 8/94 /OSNAPU 1994 nr 8 poz. 130/, że Sąd Najwyższy podejmuje uchwałę w trybie art. 13 pkt 3 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym /t.j. Dz.U. 1994 nr 13 poz. 48 ze zm./ wówczas, gdy wątpliwości co do rozumienia przepisów prawa ujawniają się w praktyce organów, nad którymi Sąd Najwyższy sprawuje także pośredni nadzór w zakresie orzekania, a nieprawidłowe stosowanie prawa w praktyce przez jedną z terenowych jednostek organizacyjnych urzędu centralnego nie jest równoznaczne z takimi wątpliwościami.
Po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2000 r. wniosku Komisji Krajowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność" w G. skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:
Czy pracownicy stacji sanitarno-epidemiologicznych byli do dnia 31 grudnia 1988 r. pracownikami urzędów terenowych organów rządowej administracji specjalnej i jednostek organizacyjnych wchodzących w skład rządowej administracji ogólnej, wykonujących zadania i kompetencje, które z dniem 1 stycznia 1999 r. stają się zadaniami i kompetencjami służb, inspekcji i straży działających pod zwierzchnictwem wojewody lub starosty albo urzędów wojewódzkich, marszałkowskich lub starostw powiatowych, o których mowa w art. 54 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną /Dz.U. nr 133 poz. 872 ze zm./, czy też miał do nich zastosowanie art. 55 ust. 1 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną? - postanowił odmówić podjęcia uchwały.
Niezależny Samorządny Związek Zawodowy "Solidarność", po sprostowaniu swego wniosku, przedstawił Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne przytoczone we wstępnej części postanowienia. Zdaniem wnioskodawcy, który składając wniosek powołał się na art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych /Dz.U. nr 55 poz. 234 ze zm./, wyjaśnienia przez Sąd Najwyższy wymaga, gdyż budzi wątpliwość, przepis art. 54 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną /Dz.U. nr 133 poz. 872 ze zm./. Wątpliwość sprowadza się do tego, czy ten przepis, czy też przepis art. 55 tej ustawy miał zastosowanie do pracowników stacji sanitarno-epidemiologicznych. Przepis art. 54 odnosi się, między innymi, do pracowników urzędów terenowych organów rządowej administracji specjalnej. W związku z reformą administracji publicznej tryb postępowania wobec tych pracowników określony został w art. 57 i art. 58 ustawy. Zgodnie z art. 58 stosunki pracy z pracownikami, o których mowa, między innymi, w art. 54 wygasły 30 czerwca 1999 r., o ile nie zaproponowano im do 31 maja 1999 r. nowych warunków pracy i płacy na dalszy okres lub do 15 czerwca nie przyjęli oni zaproponowanych warunków. Odmiennie uregulowana została sytuacja pracowników dotychczasowych państwowych jednostek organizacyjnych nie wymienionych w art. 52-54 ustawy. Z dniem 1 stycznia 1999 r. stali się oni pracownikami odpowiednio wojewódzkich samorządowych lub powiatowych jednostek organizacyjnych, albo jednostek podległych lub podporządkowanych wojewodzie. Kryterium zastosowania art. 54 stanowi charakter prawny jednostki zatrudniającej, w tym wypadku stacji sanitarno-epidemiologicznej. We wniosku podano, że wobec pracowników stacji /"dotychczasowych terenowych inspektoratów sanitarnych"/ zastosowano art. 54, art. 57-58 ustawy. Praktykę tę "zakwestionował natomiast Starszy Radca w Okręgowym Inspektoracie Pracy w R. w opinii z dnia 14 czerwca 1999 r."
Sąd Najwyższy, postanowieniem z dnia 8 marca 2000 r., na podstawie par. 26 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 marca 1991 r. w sprawie organizacji i zasad wewnętrznego postępowania Sądu Najwyższego /Dz.U. nr 34 poz. 153 ze zm./, postanowił przesłać wniosek Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji, Głównemu Inspektorowi Sanitarnemu i Głównemu Inspektorowi Pracy w celu wyrażenia poglądu, z uwzględnieniem praktyki stosowania przepisów objętych wnioskiem.
Główny Inspektor Sanitarny potwierdził stosowanie art. 54, art. 57-58 ustawy z dnia 13 października 1998 r. do pracowników stacji sanitarno-epidemiologicznych.
Główny Inspektor Pracy poinformował, że w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 13 października 1998 r. do Państwowej Inspekcji Pracy napłynęło wiele zapytań i skarg. W udzielanych odpowiedziach, a także w toku przeprowadzanych kontroli nie kwestionowano legalności ustania stosunków pracy na podstawie art. 58. Zdaniem Inspektora, jeżeli użyty w art. 54, niezdefiniowany termin "urząd" rozumieć szeroko jako aparat pomocniczy danego organu, to mimo, że stacje sanitarno-epidemiologiczne "w swej formule organizacyjnej" stanowią zakłady opieki zdrowotnej, art. 54 ustawy z dnia 13 października 1998 r. będzie właściwy dla regulacji spraw pracowniczych w tych stacjach w związku z reformą administracji publicznej.