Ponadto, co także ma znaczenie, skutecznie wniesiona skarga na bezczynność winna doprowadzić do zobowiązania organu administracyjnego do podjęcia określonej czynności. Czynność taka, niezależnie od tej formy (decyzja, postanowienie, czynność materialnoprawna), winna mieć znaczenie dla uzyskania uprawnień lub nałożenia obowiązków na stronę. Jak wynika bowiem z art. 149 § 1 P.p.s.a., Sąd uwzględniając skargę na bezczynność organu, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Tej zasady nie można odnieść do art. 37 § 1 K.p.a. Sposób bowiem rozpoznania zażalenia na bezczynność organu nie ma znaczenia dla skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego na taką bezczynność. Warunkiem wniesienia skargi na bezczynność organy w zakresie prowadzonego postępowania administracyjnego jest bowiem tylko wniesienie zażalenia na podstawie art. 37 § 1 K.p.a., a nie sposób jego załatwienia przez organ administracyjny.
Tym samym Sąd nie podziela stanowiska organu, jakoby warunkiem skutecznego wniesienia w tej sprawie skargi na bezczynność było poprzedzenie jej wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. Takie wezwanie byłoby niezbędne, gdyby skarga na bezczynność w rozpoznaniu zażalenia wniesionego w trybie art. 37 § 1 K.p.a. w ogóle była dopuszczalna.
Skarga wniesiona do sądu administracyjnego na bezczynność organu wyższego stopnia na niezałatwienie przez ten organ zażalenia strony wniesionego w trybie art. 37 § 1 K.p.a., podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a.
Odrzucenie skargi uniemożliwia Sądowi ustosunkowanie się do zarzutów zawartych w skardze.