Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Apollo (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Barbara Brandys-Kmiecik Sędzia WSA Marzanna Sałuda po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 26 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi R. S. na bezczynność Dyrektora Aresztu Śledczego w S. w przedmiocie wydania zaświadczenia postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z 9 czerwca 2020 r. R. S., przebywający w Areszcie Śledczym w S., wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na bezczynność Dyrektora Aresztu w S. w związku z jego wnioskiem z 1 czerwca 2020 r. o wydanie zaświadczenia w dwóch egzemplarzach potwierdzającego następujący stan:
1) Czy składał prośby o umożliwienie wykonania kserokopii dokumentów na wezwanie sądu sygn. [...], a jeżeli tak, to kiedy;
2) Sposób rozpatrzenia prośby;
W uzasadnieniu skargi wyjaśnił, że zaświadczenie jest mu potrzebne w celu przesłania do sądu w sprawie o wskazanej przez niego sygnaturze. Przy czym skarżący nie wskazał o jaki sąd chodzi. Wniosek złożył do wychowawcy 1 czerwca 2020 r., a ten 2 czerwca 2020 r. poinformował go o odmowie wydania zaświadczenia przez Dyrektora.
W ocenie skarżącego, zgodnie z art. 217 § 3 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2020 poz.256, ze zm. - zwanej dalej w skrócie "K.p.a."), działający jako organ Dyrektor AŚ winien wydać zaświadczenie nie później niż w terminie 7 dni. Odmowa wydania zaświadczenia ma natomiast formę postanowienia (art. 219 K.p.a.). Dyrektor nie wydał zaświadczenia ani nie wydał postanowienia, co oznacza, że pozostaje w bezczynności.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, gdyż w sprawie nie znajduje zastosowania art. 217 § 2 K.p.a. a dodatkowo skarżący nie wskazał przepisu prawa, który obligowałby organ do wydania wnioskowanego przez skarżącego zaświadczenia. Nie wykazał też interesu prawnego do żądania zaświadczenia o wskazanej treści, który musi mieć uzasadnienie w przepisach materialnych.
Organ wyjaśnił także, że wniosek został rozpatrzony zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 13 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz. U. z 2003 r., nr 151, poz. 1467, dalej rozporządzenie), które w § 9 ust. 2 stanowi, że obowiązek pisemnego zawiadomienia o sposobie rozpatrzenia wniosku, skargi lub prośby nie dotyczy próśb i wniosków składanych osobiście w swojej sprawie przez osobę osadzoną w zakładzie karnym lub areszcie śledczym i załatwionych bezpośrednio po zgłoszeniu. Przepis ten dowodzi braku obowiązku pisemnego uzasadniania rozstrzygnięć podejmowanych przez Dyrektora AŚ, a tym samym przypisywanej mu bezczynności.
W piśmie z 10 sierpnia 2020 r. skarżący podtrzymał swoje stanowisko w sprawie nie zgadzając się z argumentacja organu, jakoby w sprawie zastosowanie miało rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 13 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych
Także w piśmie procesowym z 7 grudnia 2020 r. pełnomocnik skarżącego, ustanowiony z urzędu, nie zgodził się ze stanowiskiem organu, argumentując, że zgodnie z art. 219 K.p.a. odmowa wydania zaświadczenia bądź zaświadczenia o treści żądanej przez osobę ubiegającą się o nie winna nastąpić w drodze postanowienia, na które służy zażalenie. Pełnomocnik stwierdził, że tryb wskazany przez organ w odpowiedzi na skargę jest niewłaściwy. Nie wydając ewentualnego postanowienia odmownego lub zaświadczenia o zadanej treści organ pozostaje w bezczynności.