Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Moskała Sędziowie Sędzia NSA Józef Kremis (sprawozdawca) Sędzia WSA Jerzy Strzebińczyk Protokolant Monika Tarasiewicz po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 6 stycznia 2009 r. sprawy ze skargi S. N. na opinię "A" w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie skargi na opinię lekarską postanawia: odrzucić skargę.
W piśmie z dnia [...] r., skierowanym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W , S N sformułowała skargę "na orzeczenie lekarskie I M P i Z Ś Sz w S Nr [...] o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej." W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że przepracowała[...] lat (....) w D Z P J "..." w N R jako tkaczka. Po zakończeniu zatrudnienia obowiązki rodzinne, w szczególności zaś wychowywanie trojga dzieci urodzonych w latach [...] oraz prowadzenie gospodarstwa domowego, odsuwały na dalszy plan leczenie słuchu. W pierwszej kolejności skarżąca musiała leczyć choroby, które wystąpiły u niej po przeprowadzce do [...] (....). Gdy choroby te zostały trochę podleczone, skarżąca zwróciła się do laryngologa, aby leczyć niedosłuch. Wtedy też dowiedziała się, że głuchota jest chorobą zawodową i nieuleczalną. W związku z niedosłuchem skarżącej przypisano aparat słuchowy, który - jak twierdzi skarżąca - poprawia słyszalność, lecz nie usuwa samego schorzenia. Z tych też względów skarżąca zwróciła się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie, że jej inwalidztwo, przejawiające się głuchotą, jest wynikiem choroby zawodowej, załączając do skargi kwestionowane orzeczenie lekarskie.
W odpowiedzi na skargę P W I S we W wniósł o oddalenie skargi, przyjmując jednak, że przedmiotem zaskarżenia jest postanowienie P W i I S we W z dnia [...] (Nr...), utrzymujące w mocy postanowienie P P I S w K z dnia [...][ r. (Nr....) o zawieszeniu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie choroby zawodowej w postaci obustronnego trwałego ubytku słuchu typu ślimakowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do unormowania przyjętego w art. 3 § 2 pkt 1-3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej w skrócie "u.p.p.s.a.), sprawowana przez sądy administracyjne kontrola działalności administracji publicznej obejmuje indywidualne akty z zakresu administracji przybierające postać decyzji administracyjnej (art. 3 § 2 pkt 1 u.p.p.s.a.) lub postanowienia (art. 3 § 2 pkt 2 i 3 u.p.p.s.a.).
Orzeczenia lekarskie o rozpoznaniu choroby zawodowej lub o braku podstaw do jej rozpoznania - wydawane przez lekarzy zatrudnionych w jednostkach orzeczniczych właściwych w sprawach medycyny pracy (§ 5 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach - Dz. U. Nr 132, poz. 1115, zwanego dalej w skrócie "rozp.") - nie są indywidualnymi aktami administracyjnymi, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 1-3 u.p.p.s.a. W postępowaniu administracyjnym w sprawie choroby zawodowej orzeczenia lekarskie mają charakter opinii biegłego, stanowią bowiem jeden ze składników materiału dowodowego, na podstawie którego właściwy państwowy inspektor sanitarny wydaje decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej albo o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej (§ 8 ust. 1 rozp.). Samo orzeczenie lekarskie nie jest więc ani decyzją administracyjną, ani postanowieniem w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 1-3 u.p.p.s.a., co oznacza, że orzeczenie takie nie może być zaskarżone do sądu administracyjnego. Przedmiotem skargi może być dopiero ostateczna decyzja administracyjna właściwego państwowego inspektora sanitarnego, wydana na podstawie materiału dowodowego, którego składnikiem jest orzeczenie lekarskie zawierające dane co do istnienia lub nieistnienia choroby zawodowej.
Ponieważ z treści skargi niedwuznacznie wynika, że S N kwestionuje orzeczenie lekarskie I M i Z Ś w S , a skarga na takie orzeczenie jest niedopuszczalna, przeto - stosownie do dyspozycji art. 58 § 1 pkt 6 u.p.p.s.a. - należało orzec jak w sentencji postanowienia.