Wiesław Jakubiec - referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 11 października 2007 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku H. U. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na decyzję D. Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii we W. z dnia [...] nr [..] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
W dniu 17 września 2007 r. skarżąca złożyła na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie zwolnienia z kosztów sądowych wskazując w uzasadnieniu, iż dochód jej pięcioosobowej rodziny wynosi ok. 2100 zł (dochód uzyskiwany przez nią z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w wysokości ok. 600 zł oraz wynagrodzenie ze stosunku pracy otrzymywane przez jej męża w wysokości ok.1500 zł), a wobec niej Komornik prowadzi kilka postępowań egzekucyjnych, przy czym jej zadłużenie nie objęte jeszcze egzekucją wynosi ok. 200 000 zł. Dodała, że jej dzieci uczą się i nie mają swoich dochodów, a wszystkie oszczędności jakie posiadała przeznaczyła na wpisy sądowe w sprawach prowadzonych przed sądem powszechnym. Wśród posiadanych składników majątkowych skarżąca wymieniła mieszkanie o pow. 71 m2.
W piśmie z dnia 2 października 2007 r. wnioskodawczyni oświadczyła, iż jej mąż odmówił wystąpienia do swojego pracodawcy o zaświadczenie o swoich dochodach. Dodała, iż wydatki jej rodziny na leki i leczenie wynoszą ok. 250 zł miesięcznie. Podniosła, iż nie posiada środków na uiszczenie podatku VAT, na dotychczasowe koszty sądowe otrzymywała środki od rodziny, a z pełnomocnikiem będzie negocjować kwestę zapłaty. Z załączonej do wniosku deklaracji podatkowej PIT-36 wynika, iż ostatecznie z rozliczenia w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2006 wynikła dla skarżącego nadpłata w wysokości 1055 zł, a z zestawienia sporządzonego przez Biuro Rachunkowe wynika, iż przychód z tytułu prowadzonej przez skarżącą działalności gospodarczej uzyskany do sierpnia 2007 r. wyniósł 181 988, 27 zł. Ze złożonych do akt rachunków wynika, iż skarżąca zobowiązana był do ponoszenia następujących wydatków miesięcznych: czynsz- 391, 94 zł; opłata za gaz (za 2 m-ce)- 170,62 zł; za energię elektryczną- 231,40 zł i za abonament RTV- 50, 20 zł.
Prawo pomocy w zakresie częściowym może być przyznane, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym - zwanej dalej u.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)).
Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie wnioskodawczyni nie wykazała należycie spełnienia przesłanki do przyznania jej prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Wnioskodawczyni nie wyjaśniła wielu istotnych okoliczności, które mogą kształtować jej sytuację finansową np. nie udokumentowała wysokości dochodu uzyskiwanego przez jej męża; nie przedstawiła pełnych wyciągów z posiadanych przez jej rodzinę rachunków bankowych (w tym żadnego wyciągu dotyczącego rachunku np. o nr [...]); nie przedłożyła drugiej strony postanowienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 3 października 2006 r. (uniemożliwiając tym samym poznanie przesłanek jakimi kierował się wówczas Sąd Okręgowy).
Zasadność wniosku o przyznanie prawa pomocy powinna być rozpatrywana w dwóch aspektach - z uwzględnieniem z jednej strony wysokości obciążeń finansowych, jakie strona musi ponieść w konkretnym postępowaniu i na danym etapie postępowania (aktualnie jest to wpis od skargi kasacyjnej w wysokości 100 zł), z drugiej strony jej możliwości finansowych. Podkreślić również należy, iż opłaty sądowe stanowią rodzaj danin publicznych. Zwolnienia od ponoszenia tego rodzaju danin stanowią odstępstwo od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia, wynikającego z art. 84 Konstytucji RP. Dlatego też muszą być stosowane w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją uzasadnione powody do przerzucenia ciężaru dotyczącego danej osoby czy osób na współobywateli. W przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu i bez majątku oraz pozbawionych (obiektywnie) możliwości uzyskania środków na ten cel z jakichkolwiek źródeł.