Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Lucyna Kaligowska po rozpoznaniu w dniu 27 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego w sprawie ze skargi M. G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowych postanawia zwolnić skarżącą od kosztów sądowych i ustanowić na jej rzecz radcę prawnego
Skarżąca M. G. wniosła o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia radcy prawnego. Wskazała, iż utrzymuje się jedynie z zasiłków celowych z pomocy społecznej w nieregularnej wysokości. Nadto leczy się psychiatrycznie. Do majątku Skarżąca zaliczyła mieszkanie. Wśród wydatków wymieniła czynsz (417 zł), energię elektryczną (100 zł). Dodała, iż wydatki te pokrywa pomoc społeczna. Skarżąca przedłożyła zaświadczenie lekarskie, decyzje przyznające zasiłki.
Mając powyższe na uwadze zważono, co następuje:
Celem instytucji "prawa pomocy" jest zapewnienie realizacji prawa do Sądu stronie, która ze względu na dochody, stan majątkowy i rodzinny nie może ponieść kosztów związanych ze swym udziałem w sprawie. Przyznanie prawa pomocy uzależnione jest od spełnienia przesłanki określonej w art. 246 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), dalej jako: "P.p.s.a.". Zgodnie z § 1 pkt 1 tego artykułu Sąd przyznaje prawo pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym (tak w niniejszej sprawie) - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Oceniając wniosek Skarżącej - z punktu widzenia powyższego kryterium - referendarz sądowy uznał, że zasługuje on na uwzględnienie. Skarżąca nie jest bowiem w stanie pokryć kosztów zainicjowanego przezeń postępowania sądowego. Ocena ta znajduje odzwierciedlenie w materiałach źródłowych niniejszej sprawy (decyzje przyznające zasiłki z pomocy społecznej, zaświadczenie o zarejestrowaniu jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, dokumentacja medyczna). Wynika z nich, że jedynym źródłem utrzymania Skarżącej są świadczenia przyznawane przez Ośrodek Pomocy Społecznej w formie bezpłatnych bonów obiadowych do baru oraz zasiłków celowych na zakup środków czystości, bielizny osobistej, artykułów sanitarnych, leków, żywności, obuwia.
Skarżąca wykazała zatem, że nie ma dostatecznych środków na prowadzenie sprawy przed Sądem. Zasadne jest zatem zwolnienie jej od kosztów sądowych i ustanowienie na jej rzecz radcy prawnego. W tym stanie rzeczy na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a. oraz art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a., postanowiono jak w sentencji.