Dnia 15 maja 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: , Przewodniczący Sędzia WSA Dominik Gajewski, po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. D. o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi w sprawie ze skargi M. D. na interpretację indywidualną Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 19 października 2016 r. nr I462-IPPB2.4514.461.2016.1.MZ w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych postanawia: odmówić przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu sądowego od skargi.
Pismem z 20 grudnia 2016 r. Skarżący - M. D. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na interpretację indywidualną Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 19 października 2016 r. w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych.
Następnie na podstawie zarządzenia z dnia 27 stycznia 2017 r. Skarżący został wezwany do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w kwocie 200 zł.
Skarżący w piśmie z dnia 27 marca 2017 r. złożył wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi. Wskazał, że przesyłka zawierająca powyższe wezwanie odebrana została przez domownika, który nie przekazał go adresatowi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.; określanej dalej jako "p.p.s.a.") czynność procesowa podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna.
Stosownie do treści przepisu art. 86 p.p.s.a. jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Warunkiem przywrócenia uchybionego terminu do dokonania określonej czynności jest spełnienie łącznie następujących przesłanek: złożenie przez stronę wniosku o przywrócenie terminu w ciągu 7 dni od ustania przeszkody, która uniemożliwiła dochowanie terminu, dokonanie jednocześnie czynności, której w zakreślonym terminie nie dokonano, uprawdopodobnienie, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony oraz powstanie w wyniku uchybienia terminu ujemnych dla strony skutków procesowych (art. 86 i 87 p.p.s.a.).
W ocenie Sądu w niniejszej sprawie strona nie uprawdopodobniła okoliczności wskazujących na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2 wskazanej ustawy).
Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany przy zastosowaniu obiektywnego miernika staranności, jaki można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Do niezawinionych przyczyn uchybienia terminu zalicza się stany nadzwyczajne, takie jak np. problemy komunikacyjne, klęski żywiołowe, obłożna choroba (por.: postanowienie NSA o sygn. akt II GZ 752/13).
W niniejszej sprawie argumentacja Skarżącego mająca uprawdopodobnić brak winy w uchybieniu terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi sprowadzała się do stwierdzenia, że przesyłka nie została mu przekazana przez dorosłego domownika, który odebrał przesyłkę od doręczyciela. Nie można jednak przyjąć, że była to okoliczność nagła, nieprzewidywalna i całkowicie niezależna od skarżącego, a tylko tego rodzaju przeszkody mogą skutecznie uzasadnić przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej. Z art. 72 § 1 p.p.s.a. wynika, że jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo dorosłemu domownikowi, a gdyby go nie było - administracji domu lub dozorcy, jeżeli osoby te nie mają sprzecznych interesów w sprawie i podjęły się oddania mu pisma. Powołany przepis wskazuje na jedną z form tzw. doręczenia zastępczego, kiedy to przesyłka nie zostaje doręczona bezpośrednio do rąk adresata, lecz przyjmuje się fikcję prawną, że takie doręczenie nastąpiło. Przepisy regulujące doręczenia zastępcze mają na celu umożliwienie prawidłowego przebiegu postępowania zwłaszcza w przypadkach, gdy dokonanie doręczenia samemu adresatowi jest utrudnione np. z uwagi na jego nieobecność pod wskazanym adresem. Doręczenie dokonane w takim trybie, uznaje się za równoznaczne z doręczeniem korespondencji samemu adresatowi.
W niniejszej sprawie przesyłka sądowa zawierająca wezwanie, została odebrana w dniu 3 lutego 2016 r. przez dorosłego domownika (małżonkę Skarżącego), a zatem doręczenie to należy uznać za prawnie skuteczne. Podjęcie się odbioru korespondencji przez domownika adresata nakłada na niego obowiązek należytego zadbania o interesy adresata. Niedochowanie natomiast należytej staranności przez taką osobę nie stanowi okoliczności mającej wpływ na bieg terminów w postępowaniu. Okoliczność, że dorosły domownik nie przekazał przesyłek w terminie nie oznacza, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy skarżącej.
Zdaniem Sądu przedstawione we wniosku okoliczności nie są sytuacją niezależną od strony i niemożliwą do przezwyciężenia. Skarżący nie wskazał na żadne obiektywne okoliczności, które uniemożliwiły domownikowi zawiadomienie jego o skierowanej do niego korespondencji.
W związku z powyższym na podstawie art. 86 § 1 w zw. z art. 87 § 2 p.p.s.a. orzeczono jak w postanowieniu.