Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie Przewodnicząca sędzia WSA Matylda Arnold-Rogiewicz po rozpoznaniu w dniu 12 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu G.S. od postanowienia starszego referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 sierpnia 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 1276/18 odmawiającego przyznania Skarżącej prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi G.S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych 2013 r. postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
G.S. ("Skarżąca") złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] lutego 2018 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych 2013 r. W skardze zawarto wniosek o zwolnienie Skarżącej od kosztów sądowych. W załączonym formularzu PPF Skarżąca wskazała, iż jej dochody kształtują się na poziomie nieznacznie przekraczającym płacę minimalną a miesięczne wydatki Skarżącej znacznie przekraczają jej możliwości finansowe. Podniesiono, że na Skarżącej ciąży obowiązek alimentacyjny względem dzieci.
Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2018 r. starszy referendarz sądowy w WSA w Warszawie odmówił przyznania prawa pomocy Skarżącej w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. W uzasadnieniu podkreślono, że Skarżąca nie przedstawiła sytuacji finansowej męża, z którym ma rozdzielność majątkową. Ponadto, wskazano, że wydatki Skarżącej przewyższają jej dochody.
Skarżąca wniosła sprzeciw od powyższego postanowienia. W uzasadnieniu podkreśliła, że tytułem alimentów na dzieci ponosi wydatki w kwocie 3 000 zł miesięcznie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Sprzeciw nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że stosownie do art. 260 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, dalej "P.p.s.a.") w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 73 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2015 r., poz. 658), rozpoznając sprzeciw od postanowienia referendarza sądowego o odmowie przyznania prawa pomocy, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. W sprawach, o których mowa w § 1, wniesienie sprzeciwu od zarządzenia lub postanowienia referendarza sądowego wstrzymuje jego wykonalność. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu (art. 260 § 2 P.p.s.a.). Sąd rozpoznaje sprawę na posiedzeniu niejawnym (art. 260 § 3 P.p.s.a.).
Zgodnie z art. 199 P.p.s.a. strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Natomiast uregulowana w art. 243-262 P.p.s.a. instytucja prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi odstępstwo od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez strony. Celem ustanowienia prawa pomocy było zapewnienie osobom fizycznym i jednostkom organizacyjnym znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej rzeczywistej realizacji konstytucyjnego prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP).
W dalszej kolejności wskazania wymaga, że zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej, w zakresie częściowym, czyli stosownie do art. 245 § 3 P.p.s.a. obejmującym, np. zwolnienie od opłat sądowych w całości lub w części, następuje, gdy wykaże ona, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postepowania.