Dnia 4 września 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Walentyna Długaszewska po rozpoznaniu w dniu 4 września 2015 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w Poznaniu z dnia ... w przedmiocie oddalenia zarzutów zgłoszonych w toku postępowania egzekucyjnego postanawia odmówić wstrzymania wykonania postanowienia
Stosownie do art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności administracyjnej, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Warunkiem wstrzymania wykonania aktu lub czynności jest zaistnienie okoliczności uzasadniających niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Sąd rozstrzyga w tym przedmiocie w oparciu o wniosek skarżącego oraz materiał dowodowy sprawy, przy czym uprawdopodobnienie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonego aktu (czynności) spoczywa na stronie skarżącej.
Po pierwsze, należy wskazać, że w orzecznictwie sądowym i doktrynie przyjmuje się, że przedmiotem udzielenia ochrony tymczasowej, o której mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. mogą być jedynie takie akty lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Problem wykonania aktu administracyjnego dotyczy aktów zobowiązujących, ustalających dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą którego zostają nałożone na niego obowiązki oraz aktów, na podstawie których jeden podmiot jest do czegoś zobowiązany, a drugi wyłącznie uprawniony. Zasadniczo więc cechy wykonalności nie posiadają decyzje lub postanowienia odmowne. Wstrzymanie wykonania aktu lub czynności administracyjnej może jednak polegać także na czasowym zawieszeniu skutków prawnych wynikających z rozstrzygnięcia zawartego w danym akcie bądź wywołanych dokonaniem określonej czynności.
W okolicznościach niniejszej sprawy postanowienie, którego dotyczy wniosek o wstrzymanie wykonania nie kwalifikuje się do wykonania. Przedmiotem zaskarżenia jest bowiem postanowienie w przedmiocie oddalenia zarzutów w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym. Postanowienie to zawiera jedynie negatywną ocenę zarzutów zgłoszonych w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym. W szczególności zaś nie nakłada na zobowiązanego żadnych nowych obowiązków ani nie zmienia wysokości powstałego wcześniej zobowiązania, a tym samym nie wywołuje żadnych bezpośrednich skutków w sferze praw lub obowiązków materialnoprawnych strony i prowadzonego postępowania egzekucyjnego.
W związku z tym, że zaskarżony akt nie nadaje się do wykonania - jego skuteczność nie stwarza również niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody bądź trudnych do odwrócenia skutków.
Po drugie, niezrozumiała jest argumentacja skarżącej, zmierzająca do wykazania, że wykonanie postanowienia o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia może doprowadzić do nieodwracalnego skutku w postaci likwidacji skarżącej. Przedmiotem skargi nie jest postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia, lecz postanowienie o oddaleniu zarzutów w sprawie prowadzonego postępowania egzekucyjnego w administracji.
Po trzecie, niezależnie od powyższych okoliczności trzeba zwrócić uwagę, że uzasadniając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu nie wystarczy tylko gołosłowne wskazanie, że skarżąca znajduje się w trudnej sytuacji materialnej. Uprawdopodobnienie faktów z art. 61 § 3 p.p.s.a. nie może opierać się na samym tylko twierdzeniu strony. Sąd musi opierać się na jakimś materiale pozwalającym zająć stanowisko. Skarżąca nie załączyła żadnej dokumentacji, z której wynikałoby, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje dla niej niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, w postaci na przykład zaświadczeń, zeznań podatkowych, umów z bankami lub kontrahentami.
Mając powyższe na uwadze, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku strony skarżącej, wobec czego orzeczono, jak w sentencji postanowienia, na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a.