Dnia 10 września 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Sachajko po rozpoznaniu w dniu 10 września 2015 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2015r., nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji w sprawie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania postanawia : odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi
Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r., nr [...] nałożył na skarżącą karę pieniężną w kwocie [...] zł w związku ze skróceniem dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego, przekroczeniem maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego, przekroczeniem maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego, skróceniem tygodniowego czasu odpoczynku oraz używaniem tej samej wykresówki lub karty kierowcy przez kilku kierowców. Skarżąca pismem z dnia [...] lipca 2014 r. wniosła od ww. decyzji odwołanie.
Decyzją z dnia [...] marca 2015 r., nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Zgodnie ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru decyzja została doręczona stronie w dniu [...] marca 2015 r.
Pismem z dnia [...] czerwca 2015 r. skarżącą wniosła na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i przywrócenie terminu do wniesienia skargi na ww. decyzję. Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi nie został uzasadniony.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje :
Zgodnie z art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej: "P.p.s.a.") skargę wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. W niniejszej sprawie decyzja została prawidłowo doręczona skarżącej w dniu 19 marca 2015 r., natomiast skarga na tę decyzję została złożona w dniu 12 czerwca 2015 r. W związku z powyższym skarga została wniesiona z przekroczeniem terminu określonego w art. 53 § 1 P.p.s.a.
Zgodnie z art. 86 § 1 P.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu uprawdopodabniając jednocześnie okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 1 i 2 P.p.s.a.). Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 4 P.p.s.a.).
W orzecznictwie przyjmuje się, że brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet lekkim niedbalstwem. Przywrócenie terminu ma bowiem, charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Może mieć zatem miejsce tylko wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Natomiast przywrócenia uchybionego terminu nie uzasadniają niedostateczna staranność w prowadzeniu własnych spraw, czy też nieznajomość prawa (por. postanowienie NSA z dnia 8 lipca 2008 r., sygn. akt. II OZ 712/08, orzeczenie dostępne w Internecie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Warunkiem przywrócenia terminu jest zatem uprawdopodobnienie braku winy strony w jego uchybieniu, przy czym pojęcie strony rozumie się szeroko rozciągając je także na pełnomocnika, a winę w sposób obiektywny, a więc wymagając od strony staranności (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2000 r., I CKN 1261/99 publ. Biuletyn SN 2000/5/12). Po stronie zainteresowanego istnieje obowiązek wskazania na istnienie przeszkód, które - w jego ocenie - uniemożliwiły dokonanie określonej czynności w zakreślonym terminie. Muszą to być okoliczności istniejące obiektywnie, niezależne od woli strony.
Do takich niezawinionych przyczyn uchybienia terminu zwykło zaliczać się okoliczności takie jak powódź, pożar, katastrofa, nagła choroba strony, jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika.
Odnosząc powyższe uwagi ogólne do niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż skarżąca nie wskazała we wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi żadnych przeszkód i okoliczności mających wpływ na uchybienie terminu do wniesienia skargi i tym samym nie uprawdopodobniła okoliczności wskazujących na brak winy w uchybieniu terminu.
W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 86 § 1 P.p.s.a. postanowił jak w sentencji.