Dnia 15 grudnia 2011 roku Sebastian Michalski - referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Poznaniu po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 grudnia 2011 roku wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie ze skargi K. E. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] lutego 2011 roku nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek; postanawia ustanowić dla K. E. adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka w [...].
Skarżąca K. E., po wyroku oddalającym jej skargę, wniosła o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie adwokata.
Na podstawie przekazanych informacji oraz dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy sądowej i administracyjnej ustalono, że Wnioskodawczyni prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z matką. Obecnie Wnioskodawczyni sprawuje opiekę nad chorą matką i poza świadczeniem pielęgnacyjny nie uzyskuje innych dochodów. Łączny dochód rodziny wynosi 2.614zł brutto miesięcznie (1.941,00 - świadczenie emerytalne matki, 153zł - dodatek pielęgnacyjny matki, 520zł - świadczenie pielęgnacyjne Wnioskodawczyni).
Wnioskodawczyni nie posiada ani majątku (nieruchomości, wartościowe ruchomości) ani oszczędności.
Sytuacja majątkowa Skarżącej uzasadnia ocenę, że nie jest ona w stanie, bez ograniczeń w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, wygospodarować środków finansowych na wynagrodzenie pełnomocnika z wyboru. Jedynym źródłem utrzymania Skarżącej jest świadczenie pielęgnacyjne w wysokości nieprzekraczającej minimum socjalnego. Wysokość dochodu rodziny, wedle zasad doświadczenia życiowego, nie przewyższa kosztów utrzymania koniecznego dwuosobowego gospodarstwa domowego (dochód miesięczny brutto w przeliczeniu na jedną osobę to około 1.300zł). W tych okolicznościach usprawiedliwione jest stanowisko, że Wnioskodawczyni, także po uwzględnieniu jej sytuacji rodzinnej, nie jest w stanie, bez uszczerbku dla utrzymania koniecznego rodziny, wygospodarować środków finansowych koniecznych do realizacji prawa wniesienia skargi kasacyjnej.
W tej sytuacji uznać należało, że odmowa przyznania prawa pomocy powodowałaby ograniczenia w realizacji prawa do sądu ponad funkcje ustawowo przypisane kosztom postępowania.
Z powyższych względów, na podstawie art. 246 §1 pkt 2 oraz art. 258 §1 i §2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzeczono jak w sentencji postanowienia.