Dnia 05 marca 2014 roku Sebastian Michalski - referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Poznaniu po rozpoznaniu w dniu 05 marca 2014 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi T. M. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2013 roku Nr [...] w przedmiocie nałożenie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym; postanawia odmówić przyznania prawa pomocy
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, postanowieniem z dnia 15 stycznia 2014 roku, odrzucił skargę T. M. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2013 roku Nr [...] w przedmiocie nałożenie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym. Skarżąca nie uiściła wpisu od skargi (400 zł).
Pismem z dnia 09 maja 2014 roku Skarżąca wystąpiła o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi. Jednocześnie, w prawem przewidzianej formie, zażądała przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym. W ocenie Skarżącej nie jest ona w stanie uiścić kosztów postępowania, bo brak pozytywnej decyzji ze strony organów oraz wierzycieli spowodował, że w dniu 21 lipca 2013 roku zmuszona została wyrejestrować działalność gospodarczą z powodu ogłoszenia upadłości.
Wnioskodawczyni oświadczyła, że nie posiada żądnego majątku. Gospodarstwo domowe prowadzi wspólnie z dwojgiem pełnoletnich dzieci, które nie mają własnych źródeł dochodu i pozostają na jej utrzymaniu. Skarżąca uzyskuje dochody z wynagrodzenia za pracę w wysokości 2.420,32 zł. Po potrąceniach egzekucyjnych do dyspozycji Wnioskodawczyni pozostaje kwota 852,69 zł. Zadłużenie po prowadzonej działalności gospodarczej to około 2.431.165,00 zł.
Mąż R. M. nie został wskazany jako osoba prowadząca ze Skarżącą wspólne gospodarstwo domowe. Jednakże Wnioskodawczyni oświadczyła, że mąż przekazuje na utrzymanie rodziny wynagrodzenie za pracę w kwocie 1.111,86 zł, prowadzi własną działalność gospodarczą oraz pomaga Skarżącej w spłacie części zobowiązań wobec pracowników, ZUS i Urzędu Skarbowego. Od 14 lutego 2005 roku w małżeństwie Skarżącej obowiązuje ustrój rozdzielności majątkowej.
Skarżąca podała, że miesięcznie na utrzymanie rodziny przeznacza dochody w kwocie 1.964,55 zł. Z kolei miesięczne koszty utrzymania rodziny Wnioskodawczyni wyliczyła na kwotę 2.050 zł. Jednocześnie złożyła oświadczenie, że nadwyżkę dochodów nad deklarowanymi wydatkami (nadwyżkę z wynagrodzenia męża oraz własnego wynagrodzenie, po potrąceniach egzekucyjnych) przeznacza na wydatki na żywność.
Oświadczenie majątkowe Skarżącej budziło wątpliwości.
Według przedstawionego wyliczenia deklarowane koszty utrzymania rodziny, nawet bez wydatków na żywność, przewyższają deklarowane dochody przeznaczane na ten cel. Skarżąca nie przedstawiła danych dotyczących sytuacji majątkowej jej męża, chociaż treść uzasadnienia wniosku jednoznacznie wskazuje, że R. M. pozostaje ze skarżącą we wspólnym gospodarstwie domowym. Oświadczenie majątkowe budziło wątpliwości także w świetle materiałów zgromadzonych w aktach administracyjnych. Kontrolowany kierowca zeznał pod rygorem odpowiedzialności karnej, że do firmy prowadzonej przez T. M. został wynajęty przez firmę prowadzoną przez jej męża R. M. Kierowca realizował usługę transportową na rzecz firmy prowadzonej przez Skarżącą, ale wykonywał polecenia wydawane przez męża skarżącej.
Pismem z dnia 13 lutego 2014 roku Skarżąca została zobowiązana (korespondencję odebrał dorosły domownik, B. M. - szwagierka) do uzupełnienia oświadczenia majątkowego poprzez: