Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi L. K. na Prezesa Sądu Rejonowego L.-Z. w L. w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia Sądu Rejonowego w L. z dnia 1 października 2007 r., sygn. akt [...]/07, stwierdzenia nieważności protokołu rozprawy z dnia [...] września 2007 r., stwierdzenia nieważności postanowienia Sądu Rejonowego L.-Z. w L. z dnia [...] maja 2011 r., sygn. akt [...]. postanawia: odrzucić skargę. .
Pismem datowanym na [...] lutego 2013 r. L. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę, w którym żądał stwierdzenia nieważności postanowienia Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia [...] października 2007 r., sygn. akt [...], stwierdzenia nieważności protokołu rozprawy z dnia 24 września 2007 r., stwierdzenia nieważności postanowienia Sądu Rejonowego L.-Z. w L. z dnia [...] maja 2011 r., sygn. akt [...].
W odpowiedzi na skargę Prezes Sądu Rejonowego L.-Z. w L. wniósł o jej odrzucenie, z uwagi na to, że żądania zawarte w skardze nie są objęte kognicją sadu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Działalność sądów administracyjnych polega na sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości poprzez kontrolę zgodności z prawem działań administracji publicznej (art. 184 Konstytucji RP, art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych; Dz. U. Nr 153, poz. 1269; art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2012 r., poz. 270; dalej jako: p.p.s.a.).
Przedmiotem kontroli sądu są określone w art. 3 § 2 p.p.s.a. lub przepisach odrębnych przejawy (formy) działalności organów administracji publicznej. Wśród nich wymieniono:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Przedstawiony wyżej zakres kognicji sądów administracyjnych łączy się integralnie z kontrolą administracji publicznej w sprawach, w których organy poprzez wydawanie ostatecznych rozstrzygnięć administracyjnych kształtują sytuację prawną obywateli nakładając na nich obowiązki lub przyznając (bądź odmawiając przyznania) uprawnienia.
Treść skargi i dokumentów nadesłanych przez Prezesa Sądu jednoznacznie wskazuje, że żądania dotyczą postanowień wydanych w postępowaniu cywilnym oraz protokołu rozprawy przed sądem cywilnym. Z kopii postanowienia z dnia 1 października 2007 r. załączonego do skargi wynika, że dotyczyło ono otwarcia na nowo zamkniętej rozprawy oraz przedstawienia akt do dalszych decyzji. Z kolei postanowienie z dnia 30 maja 2011 r. dotyczy sprostowania omyłki pisarskiej w postanowieniu z 1 października 2007 r.
Oczywiste jest, że ani postanowienia sądu orzekającego w sprawie cywilnej, ani protokół posiedzenia nie stanowią aktów lub czynności, które mieszczą się w zakresie właściwości sądu administracyjnego. Nie są to przecież akty lub czynności wydawane przez organy administracji publicznej (por. art. 3 § 2 p.p.s.a.).
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego, sąd skargę odrzuca.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. należało orzec jak w sentencji postanowienia.