Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi H. S. na decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...], w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym postanawia: odrzucić skargę.
Decyzją z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...], Naczelnik Urzędu Celnego wymierzył H. S. karę pieniężną w kwocie 2.000 zł za wykonywanie przejazdu po drogach publicznych pojazdu nienormatywnego bez wymaganego zezwolenia. W związku z tym, że strona zamieszkała za granicą nie wskazała w kraju pełnomocnika do doręczeń, pismo pozostawiono w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia (art. 40 § 5 k.p.a.).
Pismem z dnia [...] lipca 2013 r. H. S. wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Pismem z dnia [...] sierpnia 2013 r. Dyrektor Izby Celnej wezwał stronę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Wezwanie doręczono na podany przez stronę adres do doręczeń w Polsce. W wyznaczonym terminie strona nie udzieliła odpowiedzi na wezwanie. Pismem z dnia [...] września 2013 r. Dyrektor Izby Celnej poinformował stronę o pozostawieniu bez rozpoznania jej wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, w związku z nieusunięciem w terminie braków formalnych. W dniu [...] września 2013 r. (data nadania przesyłki pocztowej) H. S. skierował do organu odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi udzielonej pismem z dnia [...] października 2013 r. poinformowano stronę o tym, że już wcześniej jej podanie zostało pozostawione bez rozpatrzenia.
Pismem z dnia [...] stycznia 2014 r. H. S. wniósł skargę do sądu administracyjnego na decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...], żądając stwierdzenia jej nieważności.
W odpowiedzi na skargę Naczelnik Urzędu Celnego wniósł o jej odrzucenie, jako wniesionej bez wyczerpania przysługujących stronie środków zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu, gdyż została wniesiona bez wyczerpania przysługujących stronie środków zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym.
W myśl art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.) skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Zaskarżona do sądu decyzja Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...], jest decyzją wydaną w pierwszej instancji, od której skarżącemu przysługiwało odwołanie. Skarżący nie wniósł skutecznie odwołania. Jego wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania został pozostawiony bez rozpatrzenia, w związku z nieusunięciem w terminie braków formalnych podania. O wyczerpaniu środków zaskarżenia można mówić tylko w sytuacji skutecznego ich wniesienia, w tym sensie, że wniesienie odwołania doprowadziło do ponownego merytorycznego rozpatrzenia sprawy przez organ odwoławczy. W przeciwnym razie mogłoby dochodzić do obejścia przepisów dotyczących terminów i trybu wnoszenia środków odwoławczych w postępowaniu administracyjnym.
Sąd nie może zatem rozpatrzeć merytorycznie skargi od decyzji, od której nie wniesiono skutecznie odwołania. Taka skarga jako niedopuszczalna z innych przyczyn podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.
Kierując się art. 6 p.p.s.a., który nakazuje sądowi administracyjnemu udzielanie stronom nie reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika potrzebnych wskazówek co do czynności procesowych, sąd uznaje za celowe zwrócenie skarżącemu uwagi na możliwość wzruszenia zaskarżonej decyzji z [...] lipca 2013 r. na drodze administracyjnej, z wykorzystaniem trybu wznowienia postępowania. Jeżeli skarżący jest w stanie dowieść, że decyzja błędnie została pozostawiona w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia (art. 40 § 5 k.p.a.), mogłoby to stanowić podstawę żądania wznowienia postępowania w oparciu o przesłankę wymienioną w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. (pozbawienie strony możliwości udziału w sprawie). Ocena tej sytuacji pozostaje bez związku z badaną sprawą, tym niemniej celowe jest wskazanie na znajdujące się w aktach administracyjnych sprawy dwa pisma skarżącego, z 3 czerwca 2013 r. (k. 69) i z 30 lipca 2013 r. (k. 92), kierowane wprawdzie do sądów, ale znane organowi. W pismach tych skarżący podawał adres do doręczeń w Polsce. Jeżeli skarżący podtrzymuje swoje twierdzenia co do nieprawidłowości doręczenia decyzji w trybie art. 40 § 5 k.p.a., okoliczność ta powinna być zbadana w odrębnym postępowaniu.
Mając powyższe na uwadze sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.